Salta en omgeving

24 januari
Nu we eenmaal in Argentinië zijn aangekomen, is de relaxmodus aardig ingezet. Lekker de hele dag in de hangmat in de tuin van ons superrelaxte hostel in Salta hangen en dat bij een strakblauwe lucht en een graadje of 30. Ons 2de avondje Salta hebben we vertoefd op de oh zo bekende Strip van deze stad. Eettentjes te over waar ook de tango en folklore niet worden geschuwd. Wij houden het bij een restaurant op de rand van de Strip aanbevolen door de gastheer van ons hostel. Prima eten en daarna een paar flesjes Salta bij een kroeg tegenover bar-discotheka Amnesia. Prachtig om te zien wie en wat er allemaal naar binnen gaat en goed voor een avond vertier tot half vier...

25 januari
Zoals het hoort, gaan we vandaag een dagje cultuur snuiven. We lopen over verschillende plaza's en gaan zowaar een paar kerken binnen. We presteren het zelfs om de Kathedraal van Salta binnen te gaan en ons aan de rijkdom van het christendom te vergapen. Als afsluiter nog even door een paar winkelstraten struinen, maar de meeste winkels zijn gesloten. Het is immers 16.00 uur en dan doen de Argentijnen een slaapje zodat ze weer kunnen vlammen van 17.00 tot 21.00 uur.
Wij hebben er genoeg van en gaan ons opmaken voor de avond. Wederom op aanbeveling van onze gastheer stappen wij in een afgelegen buurt een restaurant binnen. We bestellen een voorgerecht en een mixed grill schotel voor 2 personen. Niet wetende dat er een uurtje later 3 kilo vlees p.p. boven een houtskool vuurtje zou worden opgediend...
Amnesia wordt em niet vanavond dus halen we een afzakkertje op een terras aan het Plaza 9 de Julio. Het is sowieso goed toeven overal buiten, of het nou dag of nacht is...

26 januari
11 uur staan we paraat bij Europcar om onze VW Gol GTI (dus niet Golf GTI) in ontvangst te nemen. Het wordt echter een dikke Chevrolet Celta. Ook een prima bejaardenbak. Vandaag rondstruinen in National Park Cabra Corral. Eventjes speel ik met de gedachte om te gaan bungeejumpen vanaf een viaduct over water, maar de hoogte is zo gering (nog geen 30 meter) dat het de uitdaging niet waard is. Even verder in het park parkeren we onze automobiel en gaan via een bijna verticaal paadje naar beneden om heerlijk aan het enorme meer te liggen. Althans dat dachten we; we worden leeggetrokken door lokaal ongedierte en we houden het na een half uur en een halve liter bloed minder voor gezien.
Teruggekomen in Salta gaan we weer richting de Strip en eten bij een lokaal tentje een prima pasta. Vervolgens richting Amnesia. Waar helaas op zaterdag meer eters dan dansers zijn en in tegenstelling tot Ibiza een lokaal folklore bandje het podium bestiert.

27 januari
Vandaag met de auto richting Cafayate, de wijnstreek van Noordwest Argentinië. Het eerste stuk van Ruta 68 kennen we al van gisteren dus crossen we er enigszins achteloos doorheen, al zijn de vergezichten hier prachtig. Het mooiste van de reis begint echter bij Quebrada de Cafayate. Een onwijs mooie tocht bij prachtig zonnig weer door een cordillera met mooie gekleurde rotsformaties en fantastische uitzichtpunten, echt super en weer totaal anders dan we eerder gezien hebben. Het klopt allemaal exact met wat we erover in de boeken gelezen hebben.
Om de 10 minuten zetten we de auto stil en kijken we onze ogen uit. Het Amfitheater, El Sape (de pad), de Obelisk, Los Castillos, La Ventana (de Accordeon) enz. passeren de revue en alles is even bijzonder en mooi. Wie zegt dat noordwest Argentinië niet mooi is, is gek! Uiteindelijk komen we aan in tranquillo Cafayate bij ons hostel Los Toneles, direct om de hoek van het Plaza. Wifi is een heilig iets en daar voldoet dit hostel aan. De rest is eigenlijk bijzaak al is dat hier niet slecht. Na een kleine verkenningstocht en 2 liter bier later belanden we in ons beste pak op het terras bij El Rancho om een hapje te eten. Wij schuwen geen drank, maar de eigenaar van deze tent blijkt het met de alcohol al helemaal niet zo nauw te nemen. Hij komt zwiepkeil aanscheuren in een sportwagen, laat speciaal voor zichzelf een grote tafel buiten zetten, geniet arrogant van een flesje rood en 3 pakjes Marlboro, belt al z'n telefooncontacten en zwalkt weer naar z'n bolide om er weer even snel vandoor te gaan. Wat een leven.

28 januari
Vandaag horen we dat onze lieve oude Bea de macht zal afstaan aan onze Willem, dus wordt de Argentijnse Maxima koningin der Nederlanden?! Hoe dan ook, Koninginnedag zal in het vervolg geen Koninginnedag meer zijn...
Terug naar de belangrijkere zaken. Na al dat gezit, gevreet en gezuip lijkt het ons een strak plan om vandaag eens sportief met een mountainbike op pad te gaan. Echte mountainbike-routes hebben ze hier niet, dus stippelen we zelf iets uit naar Bodega Yacochuya (een prachtig wijnhuis) zo'n 10 kilometer verderop op een hoogte van 2035 meter. Kolere wat een een rit; alles bergopwaarts in een heerlijk brandend zonnetje tussen de cactussen langs de de wijngaarden. Op karakter en doorzettingsvermogen bereiken we bij een temperatuurtje van tegen de 40 graden de Bodega alwaar een charmante jongedame ons in Sesamstraat-Spaans rondleidt en uitleg geeft hoe alles in zijn werk gaat. Er werkt hier permanent 20 man in de wijngaarden. Een pracht om te zien en uiteindelijk hebben we ons natuurlijk een heerlijk flesje witte Torrontes laten aansmeren.
Om af te koelen zijn we het plaatselijke mega-zwembad ingedoken aan de rand van het dorp. Alleen maar Argentijnen hier trouwens. 
Bij restaurant El Tapao in een patio een heerlijke lama-steak van de BBQ verorbert en vroeg in bed gedoken omdat we morgen op tijd op de golfbaan moeten zijn. Er zit er hier vlakbij één die we eigenlijk niet kunnen overslaan zo mooi. De baan ligt tussen wijngaarden en het stikt er ook van de roofvogels, gaaf! Daarna gaan we met de auto verder naar Cachi en de Salinas Grandes, misschien dat deze zoutvlakte wel droog is...

29 januari
Geen vakantie dus vandaag maar er al om 7.30 uur uit om 'bij het krieken' via een 5 kilometer lange oprijlaan op de door Bob Cupp ontworpen en in de Calchaqui vallei gelegen 18-holes golfbaan 'La Estancia de Cafayate Wine&Golf' te verschijnen. Wat een paradijs en luxe hier zeg. Tussen het crossen met de buggy, het afslaan, chippen en putten door hebben we schitterend uitzicht op de wijngaarden en omringende cordillera's en worden we vergezeld door krijsende Argentijnse kievitten en roofvogels. Op Hole 6 slaan we zelfs een birdie onder het toeziend oog van 4 jonge uilen die niet bang zijn van een voorbij-gillende golfbal of een ronkende buggy. 
Aan het einde van de middag doen we nog een paar koude cervezas in de relaxte tuin van ons hostel en proberen we de rekening van de 3 nachten te betalen. Aangezien dit land vrijwel failliet is, zijn de geldautomaten echter veelal leeg en creditcards worden hier niet overal geaccepteerd. Zodra de zwaargepantserde gele Prosegur geldwagens weer zijn langs geweest, is het weer dringen bij de pinautomaten. Gelukkig weten ook wij onze slag te slaan!

30 januari
Na 2 dagen Cafayate gaan we vandaag onze reis weer voortzetten en wel over de onverharde, onbetrouwbare en beruchte maar oh zo mooie Ruta 40. Echter voordat dat we wegrijden nog snel even een 4 sterren hotel geboekt in Buenos Aires. Dit om ons aldaar goed te kunnen voorbereiden op het uitgaansleven en dat doe je toch iets relaxter in een goed hotel dan een halfslachtig hostel.
De tocht vandaag is 160km en leidt ons via Angastaco en Molinos naar Cachi. Zoals gezegd alles onverhard dus de kilometerteller komt niet boven de 60 en hopen dat de deuren van onze Chevy er niet uittrillen door de (iets) wat hobbelige weg.
We rijden door de valles Calchaquies en volgen de gelijknamige Rio Calchaqui. De omgeving is zeer gevarieerd van schrale bergen, scherpe rotsformaties, woestijn en cactussen maar ook prachtige groene valleien. De dorpjes Angastaco en Molinos stellen in onze ogen niet heel veel voor al stoppen we in beide dorpen wel even bij de kerk om een kruisje te slaan dat we heelhuids Cachi bereiken ;-)
Bijna aangekomen in Cachi worden de wolken donker en proberen we tevergeefs de bliksem te fotograferen. We lusten wel wat en gaan een bruschetta met vliegen eten onder het genot van een biertje in Café Oliver. Vanaf de patio zien we boven op de berg een superstrak en luxe uitziend stralend wit gebouw. Nieuwsgierig als we zijn stappen we in de auto en rijden erheen. Het blijkt geen Spa of Sheraton (zoals we dachten) maar een enorme begraafplaats. Dit ziet er van dichtbij allemaal vrij triest en vervallen uit maar dat kan je ook verwachten in één van de armste gebieden van het land. Wel hebben we weer mooie uitzichten op de besneeuwde bergtoppen van circa 6000m hoog.
We rijden nog even verder en komen op een verlaten start-/landingsbaan (oriëntatie 03/21 voor de kenners)  boven op een berg waar de plaatselijke bevolking hun sportieve trim-momentje beleeft en wij hun op topsnelheid voorbij racen. De nog als nieuw ogende baan is hier ooit aangelegd maar gek genoeg nooit in gebruik genomen.
Na het eten gaan we terug naar ons hostel aan de Rio Chalchaqui om van onze welverdiende nachtrust te genieten.  

31 januari
Met een zonnetje op het dakterras van ons hostel met een prachtig uitzicht op de vallei en een tuin met druiven en perzikken worden we wakker.
Het eerste deel vandaag is gelukkig een van de spaarzame delen verharde weg van de Ruta 40. Eenmaal bij Payogasta draaien we de Ruta 33 op en komen op de Recta del Tin-Tin. 14 km rechte weg op een hoogvlakte met duizenden cactussen in het hart van het nationaal park Los Cardones. Aan het eind zetten we op een van de miradors onze bolide stil en hebben een prachtig uitzicht op de cactusvallei met de gekleurde/besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. We vervolgen onze weg en komen op de bergpas van Piedra del Molino op een hoogte van 3457m. Deze hoogte is natuurlijk geen probleem voor deze hoogvlakte mannen. We rijden door een prachtige vallei met bloemenweiden, tropisch bos en grote rotsblokken. De verharde weg houdt op en men heeft hier besloten om de lastigste passage van Ruta 33 onverhard door te zetten. Ook wel weer logisch want hierdoor kan je niet te hard rijden op de alsmaar smaller wordende bergpas. Opvallend is trouwens wel dat het overal zo heerlijk rustig is. Tegenliggers zijn zeldzaam, laat staan dat we ingehaald worden, maar misschien heeft dit laatste meer met onze gemiddelde kruissnelheid van 180 km/uur te maken. In dit ruige, verlaten en onherbergzame gebied is ook geen radio ontvangst en in geval van pech zouden we ook niet kunnen bellen. Gelukkig laat de Chevy ons niet in de steek...
We bereiken de Cuesta del Obispo. We weten ons goed over deze kronkelweg naar beneden te sturen. Met vaste hand sturen we ons over enkele roestige bruggen richting Quebrada de Esciope. Prachtige landschappen vallen ons weer ten deel (veel rode rotsformaties en uiteindelijk een zelfs stuk tropisch bos).
Via Cerrillos (stadje 15km van Salta) komen we op Ruta 51 richting San Antonio de los Cobres. In dit bergdorp gebeurt dus werkelijk niets. Bij het eerste hotel durven ze evengoed schaamteloos bijna 80 euro voor een overnachting te vragen. We zijn Malle Pietje niet en zoeken verder. Op de hoofdstraat (of wat ervoor door moet gaan) vinden we een onderkomen voor 10 euro p.p. incl ontbijt. Dit past meer in ons straatje. 
Ondanks dat er geen reet te beleven is, weten wij een prima restaurant te vinden met een heerlijke rode wijn (Malbec) uit de Cafayate vallei.
Hier op bijna 4000m hoogte hebben we allebei 's nachts toch wel wat last van de hoogte en slapen dus beroerd omdat het net lijkt of je op elk moment kan stikken in je slaap.

1 februari
Vandaag weer vroeg op (althans we waren al een tijdje wakker door de hoogte) en snel weg uit dit verlaten, armetierige bergdorp. Nog even geïnformeerd of we via Ruta 40 of via de beter begaanbare Ruta 52 de Salinas Grandes kunnen bereiken. Volgens oma El Palenque van het hostel kan je prima met je toeristenauto op dit moment dit deel van Ruta 40 berijden.
In het begin lijkt dit ook zo maar ineens steekt de weg de rivier over of andersom. Ik stap de auto uit en ga blootsvoets voor om te pijlen hoe diep het ijskoude water is. Het valt enigszins mee en Woutje crosst de Chevy als een ervaren rallyrijder volgas de rivier door, auto ook weer schoon. Vervolgens komen we op een mulle zandweg waar de teller minimaal de 60 moet aantikken wil je niet vast komen te zitten. Toch lastig in een personenauto in de sporen van vrachtauto proberen te rijden. Veel gedrift is het resultaat maar ook dit overleven we. Het is echter nog niet uit met de pret want nu komen we op een puinweg in asbest golfplaatpatroon waarbij je moet uitkijken dat je niet lek rijdt.
Deze barre tocht is het echter meer dan waard, want als een fata morgana duiken ineens de Salines Grandes op. Een droge (!) zoutvlakte die zich in eerste instantie als een witte lijn boven de groene pampa afspiegelt. Salar de Uyuni mocht dan onder water staan; deze zoutvlakte is droog en zo pakken wij het mooie van 2 werelden mee. Op de oneindig lijkende witte vlakte maken we, ingegeven door het ontbreken van referenties, wat truckage pics. Tevens kunnen we het niet laten om in deze eenzame wereld met onze 2-wheeldrive pooierbak enkele pirouetjes te draaien. Moet kunnen, het is tenslotte maar een huurauto.
We vervolgen onze (dit keer geasfalteerde) weg via Ruta 52 naar het toeristische Inca-dorp Purmamarca. Dit dorp met 'huizen' van leem en cactushout is tegen de zogenaamde Zevenkleurenberg aan gebouwd. De kleuren zijn van groen tot rood en tonen volgens de boeken de minerale rijkdom van de quebrada (waarvan akte...). Om de hete zon enigszins te vermijden en onze om voer gillende magen tevreden te stellen, eten we onder de verbaasde blikken van de locale Inca-bevolking in de plaatselijke sandwicheria een pizza familiaire per persoon. Dit bleek toch iets te ambitieus dus de Alpaca's in de wei achter deze tent waren ons dankbaar. Aangezien de prijzen voor een overnachting in dit dorp tegen het schaamteloze aan zitten, rijden we met een after-lunch dip nog een stukje door naar het volgende dorp: Tilcara. Hier vinden we met de ANWB-trotter in de hand een mooi en relaxed hostel (El Antigal) waar we onze bolide, zoals het hoort, naast andere dure sportwagens in de bijbehorende parking mogen parkeren. Volgens de locale filiaalmanager van AH (hier staat het bier wel altijd ijskoud), mogen we in dit dorp wel legaal een biertje drinken tussen de clochards in het park met 24-uurs Inca-markt op het Plaza de 9 Julio dus van deze gelegenheid maken we dankbaar gebruik. 's Avonds eten we in dit steak-land bij uitstek voor de verandering vegetarisch in El Patio, een mooi mais-pastaatje met vers uit de tuin geplukte kruiden.

2 februari
Lekker tot maar liefst 9 uur uitgeslapen. Vervolgens lopend naar de Inca-ruïnes (Pucara de Tilcara) op een heuvel net iets buiten het dorp. Gezien de zeer strategische ligging met zicht op alle windstreken en de wijze waarop de stenen van de huizen exact in elkaar passen, trekken we de conclusie dat die mafkezen toch niet helemaal achterlijk waren. 
Rond de middag halen we onze Chevy weer van stal voor een rit van ongeveer 40 km naar Humahuaca op circa 3000m aan de oever van de Rio Grande en aan de rand van de gelijknamige quebrada. Onderweg passeren we de dorpjes Huacalera en Uquia waar we niet veel meer bekijken dan gesloten kerkdeuren en het graf van generaal Lavalle (wie kent m niet). We stoppen ook even bij de Steenbokskeerkring, gemarkeerd door een in beton gegoten bronzen of messing meetpunt en een monument. Na de ongemerkte passage van de evenaar toch weer een mooie mijlpaal in onze reis. In Humahuaca rijden we langs een aanlokkelijk terras dat we niet links of rechts kunnen laten liggen. Een rieten dak, gezellig uitziende mensen en een BBQ met kilo's vlees laten de motor van de Chevy spontaan afslaan en we kunnen de m gelukkig nog net voor het terras inparkeren. De tent wordt gerund door een buitengewoon gastvrije familie. Na inspectie van de BBQ gaan we voor een kilootje verse schaap. Een half uurtje wachten wordt beloond met een licht rose stuk schapenvlees op een boxspring van lokale salade, heerlijk! De familie wordt zo enthousiast van ons enthousiasme dat we nog een kilootje toe krijgen. Volgende keer maar weer vegetarisch dan. Uit het niets staan er ineens 2 paarden in de gang. Vandaag is een regionale feestdag waarbij gaucho's in traditionele kledij te paard door het dorp trekken en overal waar dat kan een biertje meepakken om lam te paard weer bij de volgende gastvrije familie aan te kloppen. We gaan het dorp in om nog meer van dit spektakel mee te pikken. Het is hier een gekkenhuis met gaucho's op paarden, slingers, ballonnen, vuurwerk en percussie. Het hele dorp is uitgelopen naar het plaza, waar men geduldig wacht op? Geen idee. Ongeduldig als we zijn keren we nuchter terug naar Tilcara. Hier is het bijna net zo'n groot  feest, want we bemachtigen zowaar een tafel in het meest populaire restaurant van dit dorp: La Peña. Onder het genot van een Salta Grande, 2 flessen Malbec en een lomootje zorgt het plaatselijke panfluit-duo ervoor dat het dak eraf gaat. Als het restaurant erachter komt dat wij uit Holanda komen, kan het helemaal niet meer stuk. Met de kersverse koningin Maxima zijn wij een hit en volgt voor ons een staande ovatie. Viva Holanda & Tilcara! Het bewijs van ons bezoek moet worden vastgelegd in het gastenboek waarin we geïnspireerd door de alcoholica een mooi verhaaltje weten te schrijven. De avond wordt afgesloten door een banjo spelende mystery-gast met blond rasta-haar van circa 2 meter wiens gezicht onder een veel te grote cowboy-hoed schuil gaat. Wij gokken m Ron Brandsteder of Gordon.... maar we komen er nooit achter.....

3 februari
We worden wakker van gekletter, het regent en niet zo'n beetje ook. Regen? Vreemd fenomeen hier, het hele dorp loopt uit om naar de druppels te kijken. Een beetje zoals mensen uit de Sahel nog nooit sneeuw hebben gezien. Gelukkig wordt de lucht alweer snel strakblauw zodat we onze auto zonder de ruitenwissers te gebruiken veilig naar Salta kunnen terugbrengen. Op de weg hiernaar toe komen we weer langs Purmamarca en beklimmen we voor 2 pesos p.p. nog even een rots met uitzicht op de Zevenkleurenberg. Wat een business. Op de weg naar Salta zien wij een berg met 8 kleuren; we nemen ons voor om onze baan op te zeggen en deze berg te gaan exploiteren en 4 pesos per bezoeker te vragen, wie doet je wat. Het laatste deel van de route naar Salta breekt aan, de Ruta 9 oftewel de Ruta de la Cornisa. Een smalle kronkelpas door tropisch regenwoud doet ons weer tot grote hoogten stijgen. Ongelofelijk weer hoe in korte tijd het klimaat en het landschap kunnen veranderen. Het zou een prachtig rally-parcours zijn, maar dan wel graag garantie op nul tegenliggers. Het blijkt inderdaad een gevaarlijk traject, want we stuiten op een mooie frontale crash van 2 auto's, gelukkig zonder gewonden. Wonder boven wonder staan beide wagens nog op de weg en zijn ze niet 300 meter in de naastgelegen afgrond naar beneden gedonderd. Ramptoeristen als we zijn, maken we snel een foto van dit stilleven en sturen we ons tussen de wrakken door naar Salta waar we ter afsluiting van de rondreis nog even een terrasje pakken, een dinertje doen en om 0.00 uur op The Strip alvast een proost uitbrengen op mijn 37-ste (!) verjaardag.

4 februari
Jarig! Woutje heeft bij onze vriend Sebastian (de uitbater van het hostel waar we voor de rondrit ook zaten) een champagne-ontbijt weten te regelen. Nu al een gedenkwaardige verjaardag dus en dat terwijl de dag nog maar enkele uren oud is. Echt geniaal! Na het ontbijt leveren we de op de pampa's afgetrapte Chevy weer in bij Europcar. Gelukkig wordt ie zonder extra kosten geaccepteerd... 
De rest van de dag voeren we weinig uit en relaxen lekker de hele dag in de tuin en hangmat van het hostel Posada casa de Borgona. We voelen ons hier prima thuis. We kunnen doen en laten wat we willen, Sebastian vindt alles goed. Dus een mooie voorbereiding op onze vlucht van morgenochtend naar Buenos Aires en het stapleven aldaar.
Vanavond gaan we naar het beste restaurant van Salta (althans volgens tripadvisor). Een heerlijke Tapas tent genaamd Bartz. Ook weer geregeld door Woutje, die man is ZO goed bezig. We lusten wel wat want we waren vandaag zo relaxed dat we niet eens de moeite hebben genomen om fatsoenlijk te lunchen. Tripadvisor heeft niet gelogen. Het 12 gangen tapas menu is heerlijk en ook de opmaak is van  Europese standaard. Dat is ook wel weer eens een aangename verassing na 2,5 week simpel voer. Met een laatste proost wordt mijn verjaardag uitgeluid.

5 t/m 8 februari
Van Salta vliegen we met Aerolineas Argentinas terug naar Buenos Aires. We zitten in een luxe hotel om de hoek van het Plaza de Mayo met een jacuzzi op het dakterras, wat een weelde! 's middags struinen we bijna 4 uur door de stad en het enorme natuurgebied en de docklands aan de oostzijde langs de Rio de la Plata. Hier in Puerto Madero heeft de regering aan het begin van dit millennium miljoenen geïnvesteerd om van deze armetierige wijk nog wat te maken. Nou dat is gelukt, alleen maar dure appartementen en mooie terrassen. Het doet wat denken aan de Piet-Hein kade in Amsterdam, maar dan nog wat luxer en uitgestrekter. Verder doen we natuurlijk ook het Plaza de Mayo aan en bezoeken we de immense kathedraal Metropolitana aan dit plein, geen lullig kerkje. Hier is ook het mausoleum van generaal Don Jose San Martin, de vader van de natie en bevrijder van Argentinië. 's Avonds eten we op een iets te duur terras in de wijk Palermo, de hippe buurt van de stad waar het gaat om zien en gezien worden. Eerlijk gezegd geven we toch de voorkeur aan de wat eenvoudiger terrassen waar je vriendelijk wordt behandeld en de plaatselijke zwerver de restjes van je bord komt eten.

De volgende dag bezoeken we de van oorsprong Genuaanse arbeiderswijk van de stad La Boca met zijn felgekleurde golfplaten huisjes en bezoeken het stadion en het museum van Boca Juniors. Messi blijkt hier populairder dan de legendarische Maradona zelf. We struinen nog even door de meest toeristische straat Caminito vol met tango-danseressen en speren m weer met de metro terug naar het centrum voor een 4 uur durende fietstocht door de stad onder begeleiding van een locale gids. We doen een ronde door Puerto Madero, Recoleta (daar waar Maxima schijnt te zijn opgegroeid), Palermo en El Centro. Het is volop zonnig en 35 graden. Het ongelovelijk drukke verkeer heeft weinig respect voor fietsers maar desondanks zien we ongeschonden weer vele mooie plaza's, parken, beelden en monumenten. We bezoeken ook het plaza Holanda, een weelderig park (hoe kan het ook anders) vol fonteinen, pergola's en rozenperken. Het heilige Nederlandse gras mag hier niet betreden worden; doe je dat toch dan springt er uit de struiken direct een bewaker op je rug die je aangeeft bij de plaatselijke politie. Daar zijn ze hier nou druk mee. Tenslotte brengen we nog een bezoek aan de begraafplaats in Recoleta waar Eva Peron is begraven. Deze populaire presidentsvrouw en actrice die opkwam voor de armen ligt er keurig bij in een luxe marmeren tombe met de rest van haar familie Duarte. We relaxen wat in de jacuzzi op ons dakterras en sluiten de dag traditioneel af op een heerlijk terras, dit keer wat dichter bij het hotel in El Centro, op een strip met alleen maar Irish Pubs. Op dag 3 hebben we het wel verdiend en doen we niet veel meer dan in de jacuzzi hangen en bijvoorbeeld dit soort verhalen typen. Later op de dag huren we toch nog maar even een fiets en crossen we nog 2 uurtjes door Palermo en de wijken en parken daarom heen. Woutje gaat morgen weer naar huis dus ter afsluiting van onze vakantie doen we nog een mooi club avondje op een drag-queen feest in Club 69 in Palermo alwaar wij ons op de gastenlijst hebben weten te laten zetten. Op 8 februari doen we de grote wisseltruc en wissel ik Woutje in voor een nieuwe reisgenoot: Famke!