Salar de Uyuni

Zowaar een enorm lulverhaal bedacht (lezen is niet verplicht), zie hier een verslag van de eerste week met m'n maatje Wouter:

16-18 januari 2013
De vliegreis naar Buenos Aires was een behoorlijk lange zit, 14 uur non-stop met KLM, maar dan kom je wel met een volle maag op een plek op het zuidelijk halfrond waar het hoogzomer is. Gelijk al genaaid door de taxichauffeur die we het dubbele blijken te hebben betaald, een goeie binnenkomer dus. Hoe dan ook, geld speelt geen rol en na 10 jaar zijn we weer terug in Zuid Amerika met als eerste doel een nieuwe poging om de zoutvlaktes van Zuid-Bolivia te bereiken. Iets wat destijds niet lukte vanwege binnenlandse rellen en wegblokkades.

Na de eerste koude biertjes en een goeie nacht in een mooi hostel de volgende dag ff snel door het centrum van Buenos Aires gelopen waar we over drie weken gaan afsluiten. Door naar het vliegveld en via Santiago de Chili naar Calama in het droge noorden van Chili. Een echte arbeidersstad waar men niet echt gewend is aan de blanke tourist. We kregen dan ook meteen 6000 Peso's korting en kwamen in een prachtige naar verf meurende kamer terecht. Wat de vreugde verhoogde was het stapelbed waarin ik na een lang gevecht boven mocht liggen. En dat voor EUR 10,-- per persoon. Meteen de stad in om een heerlijke suppa a carne naar binnen te werken voor welgeteld 3 euro. We ontploften bijna, maar de vrouw des huizes kwam doodleuk vragen wat we voor hoofdgerecht wilden.... Na 2 halve liters in de lokale pub en enkele intelligente gesprekken met locals, waarbij we beiden zelfs met onze basiscursus Spaans geen idee hadden wat ze allemaal te vertellen hadden, lekker in het stapelbed gekropen.

De volgende dag bepakt en bezakt op naar het busstation om naar San Pedro de Atacama te gaan. Vanwege ons gebrek aan planning en timing was de bus van 10.30 uur vol en moesten we helaas tot 13.30 uur wachten. Terrassie dus!
De busrit richting het toeristische en links aandoende San Pedro (het Ruigoord van Chili waar je schaamteloos met je rasta-kapsel lam en stoned op straat kunt liggen zonder dat ook maar iemand daar raar van opkijkt) is prachtig en bereidt ons voor op de woestijn en hoogvlaktes die we de komende dagen gaan zien. Eenmaal aangekomen in San Pedro er in razend tempo
EUR 300,-- doorheen gejast aan aankomende tripjes.

19 januari
Vanaf vandaag gaat de vakantie echt beginnen. Alhoewel, wel allejezus vroeg op (3.30 uur). We worden om 4.15 uur opgehaald voor een tocht naar de Tatio Geysers. De gids in de bus geeft een korte uitleg en zegt dat we nog lekker even kunnen slapen totdat we er zijn. Moet een grap van die GAST zijn geweest want na 1,5 uur zijn onze nieren er bijna uitgetrild. Volgens de gids gaan de busjes hier nog geen 4 jaar mee, op zich een geloofwaardig verhaal...

Wat een ongelovelijk indrukwekkend (vulkanisch) landschap hier en dan ook nog de geisers waar we een beetje tussendoor wandelen. Dit hebben we allebei nog nooit gezien, je moet het beleven zeg maar. We moesten er zo vroeg zijn, want alleen dan blazen de geisers kokend water. Na een stukje rijden, komen we bij een door de aarde verwarmd thermaal bad waar we tussen de mooie dames onze torso's showen... De terugrit gaat langs een dorpje van welgeteld 7 vaste inwoners waar we een lama-sateetje van de BBQ scoren. Moet zeggen: goed te hachelen!

Teruggekomen in San Pedro proberen we onze trip naar de Salar de Uyuni (die de volgende dag al begint) 1 dag te verzetten omdat we anders wel een heel druk schema hebben. We waren iets te enthousiast met boeken en hebben onszelf een wel erg strak schema aangemeten. Helaas kan de tour niet meer verzet worden. In de middag gaan we voor de 2de trip van die dag: Valle de Luna (de Maanvallei). Een moeilijk te beschrijven landschap wat we vergelijken met de Grand Canyon en Death Valley, ook al zijn we geen van beiden daar ooit geweest. Het is in ieder geval een droog en dood landschap bestaande uit niet meer dan rotsen, zand en bergen, maar desondanks erg indrukwekkend. Het schijnt op een maanlandschap te lijken, vandaar de naam misschien. Nog een fun-trip door de zout-grotten en we sluiten de tour af met een mooie zonsondergang, bekeken vanaf een rotsplateau. Om 21.00 uur zijn we weer terug in San Pedro de Atacama. Niet normaal wat je allemaal in 1 dag kunt zien als je een beetje je best doet!

Snel eten een een paar biertjes in het Chileense filiaal van cafe bar dancing De Zon, want de volgende ochtend begint dus onze trip naar de Salar en worden we om 5.00 uur opgehaald.

20 januari
Mooi weetje vooraf is dat er wederom (net als 10 jaar terug toen we naar de Salar wilden) een staking is in Bolivia, dit keer in enkele nationale parken vlak over de grens waardoor we een klein gedeelte van de trip niet kunnen doen en ongeveer 4 uur moeten omrijden om via een andere grensovergang Bolivia binnen te komen. Maar de omweg is geen lijdensweg. Wat een uitgestrekt landschap! Dit is een gevalletje 'met geen pen te beschrijven'.
Eenmaal aangekomen bij de grens heerlijk in de rij staan om Chili uit te komen en daarna nog een keer om Bolivia binnen te komen.
Het busje zet ons keurig af in het 4-wheel drive kampement, waar we na een ontbijtje uit de achterbak en het op het dak slingeren van de backpacks met z'n zessen (wij met een Braziliaans stel en 2 backpackers uit Mexico en Liverpool) in de Toyota Landcruiser stappen. De driedaagse trip is begonnen! We scheuren in onze eigen Dakar-rally over eindeloze hoogvlaktes (het maakt echt niet uit waar je rijdt) met fantastische uitzichten op vulkanen en besneeuwde bergtoppen. Het landschap en de uitzichten veranderen continue. We zien prachtige lagunes vol met flamingo's, een stenen boom in the middle of nowhere en nog veel meer. Dit is werkelijk het mooiste wat we tot nu toe hebben gezien in onze simpele leventjes. Wat ook opvalt, is dat hier niemand woont en het zo enorm stil is, geen wind en geen geluid, heerlijk.
Effe lunchen in de motregen bij een lagune en dan weer verder. Helaas denkt de auto daar anders over want het linker achterwiel loopt aan en er komt rook uit. Er blijkt modder en zand in te zitten en de remschijven lopen aan en zijn versleten. De achteras op stenen gezet en vol gas het lager schoongedraaid en voor de zekerheid ook maar de remschijven verwijderd. Met iets minder remkracht kunnen we gelukkig weer verder. Mooi om te zien hoe creatief die gasten hier zijn: met niks fixen ze alles.
Via een groot meer vol met flamingo's (3 soorten) komen we uit bij Colorada Lake op 4214m hoogte en meer dan 5000 hectare groot. Ook dit meer zit vol met Flamingo's, wat een walhalla voor die beesten. De hele dag een beetje fourageren zonder natuurlijke vijanden, dat jongt lekker aan zeg maar.
Na een dag crossen, komen we bij ons onderkomen zonder elektriciteit en douche en een temperatuur in de kamer van tegen het vriespunt. Gelukkig (NOT) slapen we met z'n allen op 1 kamer zodat het misschien nog warm wordt. Voor het eten nog naar de moddergeisers/fumaroles vlakbij onze slaapplek, echt heel cool al die kleuren en die borrelende modder. Alleen is het stinkend koud buiten, een graadje of 3 en nu wel een snoeiharde wind.
Als afsluiter gezamenlijk gegeten en maffen, morgen weer om 7.00 uur op voor een volgende lange dag.

21 januari
Klote geslapen en als de wekker gaat blijkt dat het nog maar 6.00 uur is in plaats van 7.00 uur (het blijkt hier een uur vroeger te zijn dan waar we vandaan kwamen, dat had niemand ons verteld, handig.) Toch maar eruit en ff wachten op het ontbijt. Het uitzicht op een besneeuwde vulkaantop vanuit het hostel maakt alles goed...
Vandaag hopen we weer een stapje dichterbij te komen bij ons einddoel de Salar de Uyuni. Via de andere kant van het Colorada Lake (dit keer met een heldere lucht en perfecte ansichtkaart-weerspiegelingen van de bergen in het meer) gaan we via Quetena naar Villa Mar (nee ik had hier ook nog nooit van gehoord). Hier een prima lunch bij lokale gasten thuis en er komt nog gezellig even een kudde lama's langs. We vervolgen onze weg door een lava-landschap welke zo uit een oude western kan komen om bij Valle de Rock uit te komen. Op het moment dat we uitstappen, loopt de linker achterband leeg dus we zitten hier een minuutje of 40 vast. Geen probleem, genieten van het uitzicht, stenen gooien en beetje zonnen en het is zo weer voorbij. Als laatste maken we een stop bij een mirador (uitzichtpunt) over een ravijn. Niks geen hekjes of waarschuwingen dat je zo naar beneden kunt lazeren....
Een klein uurtje daarna komen we bij ons tweede onderkomen van de trip. Een hostel in Culpina K. Gelukkig vanavond wel een eigen kamer en eindelijk weer een heerlijke, warme douche kunnen nemen. Het diner bestaat uit een T-bone met patat en een prima flesje Chileense wijn. Niks meer aan doen dus.
De chauffeur meldt ons dat de weg naar de Salar erg slecht is en dat we morgen daarom wat eerder moeten vertrekken. Als het de weg niet is, is het misschien wel de velg die op doorscheuren staat en het reservewiel is ook bedenkelijk. Dus morgen op goed geluk naar de Salar... het zal toch niet zo zijn dat we er wederom niet gaan komen....

22 en 23 januari
Vandaag dan echt op weg naar de Salar. Onderweg nog een trein-kerkhof aangedaan; dit spul zou op de oudijzermarkt een fortuin waard zijn, maar een toeristische trekpleister is ook wat waard natuurlijk. Dat van die weg was geen woord van gelogen. Het bleek een soort overgelopen en deels doorgebroken dijk waar al een paar vrachtwagens op gestrand waren. De Landcruiser en de stuurmanskunst van onze chauf waren ons geluk dus we hebben veilig en wel de overkant gehaald. Eindelijk ons doel bereikt, aankomst bij de Salar! Een eindeloze vlakte van maximaal 8 meter dik zout waar nu 10 cm water op staat waar we zo met de auto zijn opgereden. Uitstappen en pootje baden maar. Het ziet er bijzonder uit omdat er geen enkele referentie is en het lijkt alsof we op water kunnen lopen en dan ook nog die 4x4's midden op het water. Het schijnt dat je makkelijk kunt verdwalen dus we gaan niet al te ver het meer op; we zouden de eersten niet zijn die de oever nooit meer terug zien.... en dat is geen geintje.
's Middags zijn we in het dorp Uyuni waar onze tour eindigt (de velg heeft het dus volgehouden) en we de bus naar de grens met Argentinië (naar het grensstadje Villazon) boeken die 's avonds vertrekt. De tijd een beetje doden met koud bier op een terras. Om 21.00 uur vertrekt de bus voor een tocht van bijna 300 km door de Andes over een onverharde weg met golfplatenpatroon dus onze ingewanden zijn weer lekker gemasseerd om over het geluidsniveau in de bus nog maar te zwijgen. Tussen het dommelen door af en toe naar de door maanlicht beschenen omgeving gekeken, maar dit kon je beter niet doen, want de bergpassen met haarspeldbochten (en tegenliggers) waren wel erg smal en gevaarlijk. Een stuurfout en je ligt minstens een kilometer lager in een ravijn. Eerlijk is eerlijk, de chauf was goed bezig en heeft ons na 10 uur rijden veilig in Villazon afgezet. 10 jaar terug hebben we al gezegd zo'n tocht nooit meer te zullen maken dus dit is nu echt de laatste keer, wat een hel. In Villazon hebben we een mooi hostel gevonden waar we met de laatste Bolivianos voor 1 euro p.p. per uur nog 4 uur konden slapen en konden douchen. 's Middags lopend de grens over naar het Argentijnse grensdorp La Quiaca waar de bus naar Salta zal vertrekken. Het wordt nog krap allemaal, want er staat een rij volluk waar je u tegen zegt en de klok blijkt ook weer een uur vooruit te moeten. Met het busticket in de hand hebben we een Boliviaanse douanier kunnen overtuigen van onze haast en we mochten zowaar voor in de rij aansluiten. Een stempeltje in ons paspoort van een Boliviaanse bureaucraat voor 'eruit' en een stempeltje van een Argentijnse bureaucraat voor 'erin' en rennen maar! We hadden geen minuut later moeten aankomen, want de bus stond al op het punt van vertrekken. Lekker hoor, nog 8 uur in een bus zitten. Gelukkig was deze bus een stuk luxer en comfortabeler en zowaar weer eens een geasfalteerde weg. Mooi door het Argentijnse landschap zoeven. Na een kleine week hoogvlaktes is het ook wel weer eens leuk om bomen en ander groen te zien. Van het busstation in Salta voor weinig met een taxi naar het al in San Pedro geboekte hostel en 's avonds om 23.30 uur een heerlijk Argentijns diner na een dag van Snickers en koekjes....

24 januari
Heerlijk geslapen. Vandaag de hele dag chillen in de binnentuin van ons hostel. Onbewolkt en lekker warm. Zo heet dat Woutjes aansteker ontploft in het zonnetje, maar ook deze aanslag hebben we overleefd.

Vanaf nu gaan we een beetje stappen in Salta en zaterdag gaan we de huurauto ophalen voor een 8-daagse trip in de omgeving hier. Lekker bezig hoor!!