Hongkong

9 t/m 13 april: Hongkong
Terwijl Famke alweer bijna in Amsterdam is, rijd ik om 4.30 uur in het stikkedonker met de huurauto naar het internationaal vliegveld van Perth voor mijn vlucht met Singapore Airlines naar Hongkong. Dit is een iets betere maatschappij dan Jetstar. De stewardessen zijn in hun strakke, oosterse jurkjes gastvrouwen pur sang. Het is natuurlijk van het grootste belang dat een ieder met schone handen aan de vlucht begint, dus er wordt begonnen met het uitdelen van warmnatte handdoekjes. Vervolgens krijgen we de menukaart en worden we met een heerlijk ontbijt en andere lekkernijen in de watten gelegd. Een gemiddeld café kan een puntje zuigen aan het drankassortiment. Het maakt niet uit wat je wilt, alles is aan boord. En als alles verteerd is, kun je op het toilet kiezen uit 2 soorten wc-papier. In Singapore maken we een tussenlanding. Dit vliegveld is ook één en al luxe. Zelfs de toiletten zijn zo mooi en schoon dat je er bijna geen gebruik van durft te maken. Ik vraag aan een vliegveldbutler of ik nog ergens moet inchecken voor de vervolgvlucht, maar dit blijkt niet nodig. Ik heb bijna 2 uur de tijd hier en daarom adviseert deze beleefde metroman met witte handschoentjes mij een bezoek te brengen aan de vlindertuin. Uniek in de wereld volgens hem. Als ik vraag waar dat dan mag zijn, biedt hij een lift aan op z’n elektrische vliegveldkarretje. En zo word ik als een vip van de ene naar de andere kant van het vliegveld gereden en keurig voor de Butterfly Garden afgezet. Een geconditioneerde botanische tuin vol tropische vlinders. Hartstikke mooi, maar je moet oppassen dat je er niet een paar kapot trapt.

Tijdens de vlucht van Singapore naar Hongkong zit ik naast een leeftijdgenoot uit Singapore. Aardige snuiter die volgens mij bulkt van het geld. Dat blijkt ook wel na de landing op het kunstmatige eiland Chek Lap Kok: uit zijn handbagage is een paar duizend dollar gestolen. Ik ga voor de zekerheid maar even met hem mee aangifte doen, al is het maar om te voorkomen dat ik als verdachte wordt gezien. In de tussentijd tref ik Martin die ook precies volgens schema in Hongkong is aangekomen. Hij is al op en neer geweest naar ons hotel om in te checken en een paar uur van zijn jetlag weg te slapen. Gelukkig heb ik daar geen last van, want tussen Perth en Hongkong is geen tijdverschil. We proosten op onze succesvolle ontmoeting en nemen een klassieke Engelse dubbeldekker (andere bussen rijden hier niet) via een lange weg met een paar enorme tuibruggen naar het Reliance Inn in de wijk Kowloon (stadsdeel Tsim Sha Tsui) op het vaste land van Hongkong. Het hotel klinkt mooier dan het is. De entree is vrijwel onvindbaar. We moeten vanaf de hoofdstraat, de ongelofelijk drukke Nathan Road, eerst een soort winkelcentrum in, of eigenlijk is bazaar een beter woord. Wat een gekkenhuis is het hier. Ergens halverwege bevinden zich in een hoek 2 liften waarvan we de rechter met oneven nummers moeten hebben tot de 13de etage en daar is, naast vele andere deuren, een glazen deur met voor het eerst de naam van het hotel erop. Martin heeft blijkbaar ooit bij de padvinders gezeten, knap speurwerk. Een lobby is er niet en achter de balie past precies één persoon die er z’n kont niet kan keren. Onze kamer doet denken aan mijn eigen badkamer: even groot en tegels tot aan het plafond. Het enige verschil is dat hier 2 bedden in staan. Welkom in een miljoenenstad waar elke vierkante centimeter heel veel geld kost. We bekijken bij de haven nog even de avond-skyline van Hongkong Island. Wat gaaf zeg al die verlichte wolkenkrabbers; hier is Amsterdam toch echt een heel klein en simpel dorp bij. We sluiten onze reisdag af in de Irish Pub om de hoek. Niet druk, wel gezellig.

De volgende dag wil ik even wat praktische dingen regelen. De was laten doen, pasfoto’s laten maken t.b.v. het visum voor China en naar de kapper. Ik vraag aan onze gastheer waar dit allemaal kan. De antwoorden zijn respectievelijk begane grond rechts, begane grond tegenover de lift en de eerste verdieping. Ik hoef er het gebouw dus niet voor uit. De pasfoto wordt door zo’n Chinees gemaakt, gewoon met zijn eigen digitale klik-klak camera. Aan creativiteit geen gebrek. De rest van de benodigdheden voor het visum had ik thuis al voorbereid: print van de vliegtickets, print van de eerste hotelovernachting, een reisschema en een 4 pagina’s tellend invuldocument. Bij het Japan Travel Agency doen ze niet zo ingewikkeld. Ze hebben alleen mijn paspoort en pasfoto nodig en dan krijg ik morgen het visum. En het is nog een stuk goedkoper ook dan in Nederland. Goed geregeld dus. Met de ANWB-gids in de hand nemen we voor omgerekend 20 eurocent p.p. de Starferry van Kowloon naar Hongkong Island. We doen een noodle-lunch en lopen de rest van de middag wat bezienswaardigheden af. We beginnen bij de Central Escalator, 20 roltrappen achter elkaar en volgens het boekje met 800 meter de langste roltrap ter wereld. We zien Holywood Road en de hippe wijken Soho en Noho waar het stikt van de restaurants, kroegen en kruiden- en delicatessenwinkels, maar ook van de traditionele winkeltjes waar de lokale Chinees voor de deur op straat met handarbeid zijn vakmanschap laat zien. Over vakmanschap gesproken, steigers vlechten ze hier van bamboe, tot elke gewenste hoogte. En als er een Chinees van af lazert, kan de familie een doodskist kopen in een winkel (met etalage) waar ze deze in alle soorten en maten verkopen. Verder zien we de Man Mo-tempel en nog wat andere vage hokken waar ze wierook verbranden. De meeste voetpaden bestaan uit verhoogde, overdekte wandelpromenades en voeren je via roltrappen door de vele immense winkelcentra en kantoorpanden. Hierin verdwalen is niet heel moeilijk. Vrijwel alles is met natuursteen en rvs bekleed en het blinkt aan alle kanten. Hongkong is een drukke maar buitengewoon rijke en schone stad en heeft alle voorzieningen die je kunt bedenken. Ik kan me niet voorstellen dat je hier iets niet kunt kopen. En zelfs de bussen en ferry’s hebben wifi. Zwervers zie je hier bijna niet, hoewel het klimaat en de comfortabele en schone omgeving voor dit soort gasten perfect zou zijn. Als ik zwerver was, had ik het wel geweten.

We zijn de badkamer voorzien van badkamerraam met uitzicht op een blinde muur wel een keer zat en verhuizen naar The Salvation Army hotel in dezelfde wijk. Anders dan de naam doet vermoeden, is dit geen opvangtehuis met gaarkeuken voor daklozen maar gewoon een prima hotel met ruime kamers. Dat booking.com werkt evengoed prachtig. Om 11.00 uur online vanuit de badkamer geboekt en een uur later kunnen we dit hotel al in. We bezoeken nog een tempel en het Kowloon Park (met onder andere papegaaien en flamingo’s). Tussendoor doen we een bakkie in Langham Place, wederom een immens gebouw van staal, glas en marmer. We blijven ons verbazen over het winkelaanbod in deze stad. Overal waar je kijkt zijn winkels, markten en bazaars, van diep onder de grond tot 20 hoog en van kruidenier tot de mooiste winkels van Armani, Gucci, Prada en Dolce&Gabbana. Ook de roltrappen- en liftenboeren hebben hier goede zaken gedaan en doen dat nog steeds. Trappen lopen is hier echt not-done.

Elke avond om 20.00 uur is er een 20 minuten durende licht- en lasershow op de wolkenkrabbers van Hongkong Island. Dit is mooi te zien vanaf de kade van Kowloon, vlakbij de klokkentoren van het voormalige spoorwegstation. Er is zelfs begeleidende muziek, heel bijzonder en spectaculair om een keer gezien te hebben. Daarna dineren we op een extreem druk terras van een straatkeuken op Temple Street Market. Wat een gekkenhuis is het hier, maar het eten is heerlijk en het uitzicht op al het volk dat langsloopt fenomenaal. Een paar koude biertjes erbij en de avond is gevuld.

Aangezien het visum is geregeld en we ook een keer weg moeten uit deze supergave stad, boeken we een vliegticket vanaf Shenzhen (vlak over de grens Hongkong-China) naar een van de oudste steden en tevens de voormalige hoofdstad van China: Xi’an. Het plan was eerst naar het dichterbij gelegen Guilin te gaan, maar hier zien we vanwege het slechte weer vanaf. Op de vierde dag hier pakken we voor 2 euro p.p. de boot naar één van de overige ongeveer 240 eilanden waar Hongkong uit bestaat. De boot naar Cheung Chau doet er bijna een uur over. Vanaf het water zien we het enorme Repulse Bay, ’het gebouw met een gat’, dat volgens de Feng Shui principes is gebouwd. Volgens het boekje kunnen de draken door dit gat vanuit de bergen water drinken uit de baai (volgens mij wordt er hier de draak met ons gestoken). Op het autoloze Cheung Chau bezoeken we de Pak Tai-tempel en lopen naar een uitzichtpunt vanaf waar het gehele eiland en een aantal andere eilanden zijn te overzien. We doen een paar biertjes aan de kade en genieten van het uitzicht op de vissershaven. Hier is een oude man, al lopende over de vele bootjes, met een schepnet vis aan het vangen. We staan versteld van zijn snelheid en reactievermogen, want binnen no-time heeft ie een emmer vol. Ondertussen arriveert er een familie die graag samen aan één tafel wil zitten, maar geen tafel is groot genoeg. De Chineze uitbater is echter niet voor één gat te vangen. Hij verplaatst een aantal tafels met gasten en al, vouwt het tafelkleed van de in te richten tafel inclusief servies en bestek op, komt vervolgens met een enorme ronde plaat aan zeulen, legt deze over de standaard tafel, dekt deze opnieuw en voilà de tafel is groot genoeg voor de hele familie. Zoals ik al zei, aan creativiteit geen gebrek. Bij terugkomst in Kowloon is het exact 20.00 uur en pakken we de lasershow nog een keer mee. We eten heerlijk Kantonees en drinken de laatste biertjes van vandaag in het uitgaansgebied van Hennessy Road. De terugweg naar het vasteland gaat met de taxi, want zelfs in een miljoenenstad als deze rijden er ’s nachts geen metro’s en varen er ook geen pontjes. Voor wat betreft de pontjes kunnen ze hier dus nog een voorbeeld nemen aan Amsterdam.

De laatste dag gaan we met de historische (en supertoeristische) Peak Tram vanaf Garden Road naar de Victoria Peak, een berg met tropisch woud op Hongkong Island. Deze tram rijdt al sinds 1888, zei het dat we nu in een mooi gerenoveerd exemplaar zitten. De tram trekt zich met een kabel 370 meter omhoog en komt aan in de Peak Tower, een gebouw met een dak in de vorm van een schaal. We nemen een aantal roltrappen en liften en komen uit op het dak dat ongeveer 500 meter boven de stad ligt. Hier bevinden we ons dus net iets boven het dak van het International Commerce Center in Kowloon, met 484 meter de hoogste wolkenkrabber van Hongkong. Wat een spectaculair uitzicht op de skyline van Hongkong Island en Kowloon, echt ongelovelijk. We zien zelfs ook de oude luchthaven Kai Tak (zie youtube voor spectaculaire landingen). Verder hoor je hier alleen het geruis van de stad; de directe omgeving is gewoon pure natuur waar de vogeltjes fluiten. In een klein uur wandelen we rond de 554 meter hoge en groene top van de Peak waar we onderweg nog veel meer mooie uitzichten hebben om daarna lopend de steile berg af te dalen tot we weer in het centrum zijn. Omdat het zo goed bevallen is, eten we nog een keer op Temple Street Market. Daarna kan ik de aantrekkingskracht van de winkels hier niet meer weerstaan, en koop ik in Mongkok een Galaxy 2 Tablet om onder andere dit soort lulverhalen te kunnen typen. Daarna pakken we de taxi naar Kowloon Station om met de bus naar de grens met het echte China te gaan. Hongkong is in 1997 door de Britten teruggegeven aan China en is nu een zogenaamde Speciale Administratieve Regio van de Volksrepubliek China. Hongkong is dus officieel een Chineze regio, maar het kapitalistische systeem mag hier blijven bestaan volgens het idee ’één land, twee systemen’. Vandaar dus dat er een grensovergang is en je in Hongkong 90 dagen zonder visum mag verblijven. De bus dropt ons bij de grens waar we lopend over moeten. We komen in een enorme hal met enorm veel mensen, zo te zien alleen maar Chinezen dus we steken er met onze westerse koppen mooi bij af en mooi boven uit. Gek genoeg wordt er door de douane nauwelijks gecontroleerd en de bus staat aan de Chineze kant al voor ons klaar. Hier gaan we van linksrijdend naar rechtsrijdend. We nemen voor EUR 12,-- p.p. onze intrek in het luxe Airport Hotel van Shenzhen. Voor de prijzen hoef je China dus niet links te laten liggen. Morgen vliegen we naar Xi’an...