Australië

Voordat Famke met haar iPad naar huis vliegt, kan ik mooi nog even een verhaaltje poosten. Zie hier een verslagje van 3 weken Australië. Iets minder sappig en smeuïg dan de vorige verhalen en dit keer wat korter (alhoewel...) om ook de lezers met een korte spanningsboog nog enigszins te 'vriend' te houden.

20 t/m 22 maart: Melbourne
Op 19 maart vliegen we om 01.00 uur met Pacific Blue (Virgin Australia van Richard Branson) van Rarotonga naar Melbourne. We passeren de datumgrens waardoor het in Auckland, waar we een paar uur later een tussenlanding maken, al 20 maart is. Dit reisje scheelt dus twee hotel overnachtingen en nu lopen we 12 uur voor op Nederland in plaats van 11 uur achter. Vanaf dit punt is elke stap die we zetten er één dichter bij huis. In Auckland regent het en is het maar 17 graden dus goed dat we Nieuw Zeeland overslaan. Om 8.30 uur lokale tijd landen we in Melbourne, de hoofdstad van Victoria. Vanuit de lucht een indrukwekkend grote stad aan een baai met veel laagbouw en een relatief klein centrum met wat wolkenkrabbers. Volgens de boeken wonen hier 4 miljoen mensen. Het cultuurtje bevalt me direct. Iedereen is hier extreem relaxed. 'No worries mate' is wat je overal hoort en zo is het ook. We gaan met een bus naar het Claremont Guesthouse in de wijk St. Yarra, een chique wijk vlak boven het beroemde St. Kilda. Hier rijdt de gewone man gewoon in een Ferrari of Lamborghini. Mooi om weer terug te zijn in de westerse beschaving. Het is zonnig en de temperatuur is met 25 graden een stuk aangenamer dan de klamme 34 op Cook. De terrassen en het eten zijn hier prima te doen. Wat een rijke en heerlijke stad is dit!

De volgende dag doen we een rondje met de circle tram door het centrum, bezoeken we wat pleinen, Sint Pauls Cathedral, Chinatown en de docklands waar de dikke jachten en het Etihad stadion liggen. We lopen door de winkelstraten, het Olympisch park en een stuk langs de Yarra River. Alsof dit nog niet genoeg is, lopen we ook nog even naar St. Kilda. Onderweg nemen we een kijkje bij de Shrine of Remembrance (een soort tempel op een heuvel ter herdenking van alle Australiërs die ooit in een oorlog hebben gevochten) en lopen we door Albert Park waar afgelopen weekend de eerste Grand Prix van het seizoen is verreden. Volgens de Lonely Planet is de pinguïnkolonie op de kop van de St. Kilda Pier een aanrader. We zien hier maar liefst één pinguïn. Dan maar een paar biertjes in het door iedereen aangeraden en bij vele Warmenhuizeners bekende Esplanade hotel (The Espy) waar we een tijdje aan de praat raken met een gezellig stel uit Melbourne. Vanaf het terras hebben we uitzicht over de Port Phillip Bay en zien we in de verte Tasmanië (of is het King Island...) liggen.

Voordat we de volgende ochtend onze huurauto ophalen, doen we nog even de botanische tuin en schieten we daarna met een superlift 90 verdiepingen omhoog naar het uitzichtpunt van het Eureka Skydeck waar we een kleine 300 meter boven de stad staan. Onder ons schieten wat helikopters langs. Hier zien we Melbourne vanuit een ander perspectief, wat een uitzicht! Vervolgens halen we bij Europcar onze huurauto op. Het is altijd weer afwachten wat je mee krijgt. Het wordt een Hyundai Accent automaat en we krijgen er een navigatie bij. Op zich wel prettig, want het enige dat we zeker weten zonder navigatie is dat we het land niet uit kunnen rijden. Best een mooie en ruime bak, de beste tot nu toe in ieder geval. Ik kom er na de eerdere ervaringen achter dat centrale deurvergrendeling en elektrische ramen goeie uitvindingen zijn geweest. En we kunnen ook nog onze mp3-speler en iPod aansluiten, dus goeie muziek verzekerd. Met de rechterarm uit het raam rijden we al linksrijdend dwars door het centrum naar ons hostel om de koffers in te laden. We lunchen nog even op een chique terras en rijden dan de stad uit om een kijkje te nemen aan de Surf Coast Shire en om de wagen op pole-position te zetten voor de Great Ocean Road.

22 t/m 28 maart: Surf Coast en Great Ocean Road
De eerste overnachting doen we in Torquay. We zijn op de bonnefooi de stad uit gereden dus we moeten nog wel even op zoek naar een onderkomen. Het wordt een cabin onder bomen vol met kaketoes en papegaaien op het Torquay Foreshore Caravan Park (B&B's kosten hier meer dan 100 euro per nacht en dan heb je er echt geen ontbijt bij). Ik hou wel van de sfeer op campings. Zeker hier, want in dit land is iedereen nog eens extra relaxed en supervriendelijk, echt opvallend. En dat vriendelijke en behulpzame is niet uit beleefdheid, maar gewoon echt.

We komen langs Lorne. Hier giert het van het volk op het strand en dat terwijl het net 20 graden is en we voor de rest bijna nergens mensen op de stranden hebben gezien. Vandaag worden hier the Victorian Life Saving Championships gehouden, een soort Baywatch wedstrijd voor de jeugd. Het ziet er erg gezellig uit dus we parkeren de auto langs de kant van de weg tussen heel veel andere auto's. We nemen een kijkje op het strand en doen nog een terrasje. Terug bij de auto blijkt het zicht door de voorruit te worden ontnomen door een grote sticker. Dat betekent reclame of een boete. Het is helaas het laatste: 85 dollar voor 'parked not facing direction of travel'. Je mag in Australië je auto blijkbaar niet met de neus in de andere rijrichting parkeren. Dat hadden ze wel even mogen zeggen. Na het afpunniken van de sticker (dat ding zit zo vast dat ik de voorruit er bijna uit trek) komen we langs het van Point Break bekende Bells Beach. Hier imiteren we nog even de laatste scène met Keanu Reves en Patrick Swayze. Het is bijna net zo slecht weer als in de film, alleen is het nu licht en regent en waait het niet. Ondanks het barre weer en de lage golven liggen er toch heel wat doorgewinterde surf-dudes in de branding te wachten op een hoge golf die niet komt. Eigenlijk is hier nu geen zak te beleven. Even verderop passeren we het monument van de Great Ocean Road. Het bestaat uit een houten poort en wat bronzen beelden van noeste arbeiders. Het bijbehorende bordje vertelt dat de weg in de jaren 20 is aangelegd door circa 3000 ex-militairen van de Eerste Wereldoorlog. Het was een overheidsproject dat er voor moest zorgen dat deze helden bij veilige terugkomst niet alsnog in een (figuurlijk) gat zouden vallen en het is tevens een monument voor de in de oorlog omgekomen slachtoffers. Bij Kennett River spotten we de eerste koala's, van die beesten die in eucalyptus bomen leven en 20 uur per dag slapen. Ook als ze wakker zijn, zijn ze niet bepaald schuw. Ze laten zich in ieder geval niet wakker maken of het eucalyptus van hun brood eten door de hordes paparazzi en koala-groupies. In Apollo Bay vinden we via de plaatselijke VVV een mooie motelkamer boven restaurant Iluka.

We rijden langs de volgende toeristische attractie, het Cape Otway Lighthouse aan de Bass Strait. Dit moet iets bekends zijn, maar een vuurtoren is een vuurtoren en als je de Brandaris hebt gezien, dan heb je ze wat mij betreft allemaal gezien. Uiteraard nemen we wel even een foto om daarna op weg te gaan naar de 12 Apostelen. Onderweg komen we weer door een koala bos waar het, je raadt het al, stikt van de koala's. Zo te zien een vrouwenlievelingsdier, want overal zie je vrouwen in alle standjes de ene na de andere foto van die beesten nemen. Hun vent staat er dan meestal met z'n handen in de zakken naast, ongeduldig een sigaretje te roken of met de autosleutels te rammelen om duidelijk te maken dat er op deze wereld nog meer te zien is. Bij ons is het niet anders. Famke rolt, kruipt, ligt, hurkt, knielt en tijgert onder de eucalyptus bomen door om haar 32 GB geheugenkaart vol te schieten. Kan ik mooi even mijn eigen muziek luisteren in de auto. Ik kan het niet laten om vanachter het stuur wat foto's te maken van de vrouwen die foto's maken, al is het maar om later te kunnen laten zien wat voor lachwekkend tafereel dit eigenlijk is.
De 12 Apostelen liggen aan de kust van het Port Campbell National Park. Het zijn delen van kalksteen kliffen die door erosie op zichzelf in de branding zijn komen te staan. Zo nu en dan stort er één in dus we tellen er zeker geen 12 meer. Ik hoop voor het toekomstige toerisme dat er snel weer nieuwe gevormd worden, want anders heeft het grote en moderne informatiecentrum binnenkort geen bestaansrecht meer en dan kunnen ook de helikopters weer inpakken waarmee je nu nog voor een 'zacht' prijsje boven de overgebleven apostelen kunt vliegen. Wat een business. We checken in bij Mark die in Port Campbell een guesthouse runt en 's avonds rijden we nog even terug naar de Apostelen om de zon er achter te zien verdwijnen. Mooi hoor!

Officieel eindigt of begint de Great Ocean Road in de buurt van Warrnambool (tussen Port Campbell en Portland ). We trekken de conclusie dat we m in de goede richting hebben gereden. Aangezien we links rijden, hebben we steeds mooi zicht op de kust en zitten we ook altijd aan de goeie kant voor de uitzichtpunten, de zogenoemde 'scenic lookouts'. Bovendien is de kans om onder een vallend stuk rots te komen aan de verste zijde van de weg een stuk kleiner. Een onbewuste maar juiste keuze.

Op de weg van Port Campbell naar Portland spotten we de London Bridge die tegenwoordig London Arch wordt genoemd. Op 15 januari 1990 is het 'brugdek' namelijk ingestort waarbij er geen gewonden of dooien zijn gevallen, maar waarbij wel een man en een vrouw geïsoleerd op de nieuwe apostel kwamen te staan. Het verhaal gaat dat ze allebei getrouwd waren, maar niet met elkaar..... Uiteindelijk zijn ze met een helikopter gered. Geen idee hoe ze dit thuis uitgelegd hebben. Bij de Bay of Martyrs staan ook een zootje apostelen die blijkbaar niet zo bekend zijn. Er zijn in ieder geval een stuk minder toeristen, maar we struikelen wel bijna over een verkouden echidna (volgens mij iets van een kruising tussen een egel en een miereneter). Vanuit het Holiday Village in Portland rijden we 's avonds nog even naar Cape Bridgewater voor een wandeling over de hoogste klif van Victoria (130 meter) naar de zeehondenkolonie. Op de rotsplateaus en in de woeste branding zien we er een stuk of 10. En bovenop spotten we tussen het hoge gele gras ook de eerste kangoeroe! Het valt trouwens op dat het overal een dorre boel is. Het heeft hier duidelijk al een paar maanden niet geregend. Volgens de locals was het hier tot voor kort zelfs meer dan 40 graden. Mooi dat we dat niet hebben hoeven meemaken, alhoewel 20 graden mij eerlijk gezegd weer net wat te fris is. Ik ben en blijf kritisch....

De volgende ochtend is het zowaar weer eens onbewolkt en rijden we naar Point Danger. Geen idee waar dit zijn naam aan dankt, maar we ervaren het hier verre van gevaarlijk. Vanaf een heuvel hebben we uitzicht op de Lawrence Rocks, een natuurreservaat waar een enorme Jan van Genten (Gannets) kolonie huist. We zien deze mooie vogels helaas niet van dichtbij. Het uitzichtpunt is omheind door een enorme muur van een meter of wat dik en er staat 'danger' op. Als ik er achter kijk, blijken hier de schietschijven van de lokale schietvereniging te staan. Is de naam van dit punt toch nog verklaard.
Daarna maken we een wandeling door het Enchanted Forest, het Betoverd Bos met een pad dat pal langs de kliffen loopt van waaraf we prachtige uitzichten hebben.
We vervolgens onze weg via Nelson naar Mount Gambier. Even voorbij Nelson passeren we de grens met South Australia waarmee het tevens een half uur vroeger is. De weg is redelijk saai, maar omdat er wordt gewaarschuwd voor overstekende kangoeroes ben ik toch alert. De vele doodgereden kangoeroes langs de weg bewijzen dat het hier stikt van die beesten. Op een gegeven moment ben ik er zo mee bezig dat ik begin te hallucineren en achter elke struik een kangoeroe zie. En dat niet alleen, ik kan ook nog maar net een hagedis van meer dan een meter, die op het asfalt ligt te zonnen, ontwijken (volgens mij was deze wel echt). Ik heb wel eens ontspannender gereden zeg maar...
In het centrum van Mount Gambier valt het oog van Famke op het pas gerenoveerde Mac's Motel waar ze nog genoeg kamers vrij hebben. Wat een tent is dit. Ze hebben verschillende bars, lounges, restaurants en een casino en vanuit de kamers loop je zo de enorme veranda op. We besluiten hier maar een nachtje te blijven. Maar eerst nog wel even naar het Blue Lake direct aan de rand van de stad: strakblauw en helder water in een meer van vulkanische oorsprong, waarbij het water ondergronds dwars door de gesteenten toestroomt. Door deze filtering is het meer de perfecte waterwinplaats voor de hele stad. Terug in het centrum is het inmiddels donker en lopen we bij toeval langs de 'garden cave', een enorm gat in de grond met balustrades en trappen die zicht geven op een tuin die een meter of 20 lager ligt. Ik had het net over hallucineren, nou hier kun je ook behoorlijk spacen. De tuin wordt verlicht door op psycho paddo-muziek bewegende spots in alle kleuren en op één van de muren wordt een vage film vertoont. Ideetje voor thuis misschien.

Er zijn nog meer grotten in deze stad. De volgende morgen bezoeken we de Engelbrecht Cave, een kalksteengrot van circa 45 miljoen jaar oud die tot voor kort werd gebruikt als dumpplaats voor huisvuil en bouwafval totdat iemand op het lumineuze idee kwam om de boel leeg te halen en er een toeristische attractie van te maken. De grot bevindt zich niet in een berg maar gewoon onder de grond. De toegang is via net zo'n gat als we in het centrum hebben gezien. De totale lengte van de grot bedraagt ongeveer 600 meter en er boven zijn gewoon huizen gebouwd en wegen aangelegd. Hierdoor schijnen in het verleden ook delen van de grot te zijn ingestort. We kunnen dit niet controleren, omdat het grootste deel onder water staat. Er zijn 2 ondergrondse meren (waarvan we er één te zien krijgen) die onderling door een gangenstelsel zijn verbonden. Deze gangen staan vol met water en zijn populair bij recreatieduikers. Heel gaaf maar niks voor mij. Uiteindelijk zien we niet zo heel veel van de grot, maar mede door de uitleg van de gids was het toch een bezoek waard.
Via Robe rijden we verder langs de kust naar Meningie. Bij Jacks Point stoppen we nog even bij de Pelikanenkolonie, wat een boel vogels bij elkaar.
Op de kaart lijkt Meningie een leuke plaats aan het Lake Albert, maar in werkelijkheid is de gezelligheid hier ver te zoeken. Het is een truckersdorp dus voor zover er volk loopt, zijn het dikke onverzorgde gasten. We vinden een kamer boven de lokale pub wat behalve de muziek doet denken aan de Dino's bij de Coentunnel in Amsterdam, wat een vaag volk en alleen maar gasten. Helaas dus geen Ibiza-Go-Go danseressen. De duistere gang boven, waar de kamers aan grenzen, doet denken aan het hotel in The Shining. Ik zie Jack Nicholson zo achter z'n bureau zitten. Voor het eten hoeven we de deur niet uit, want de truckersschnitzel met saladebar naast de gokhal is prima te doen.

De volgende ochtend vertrekken we zo vroeg mogelijk uit dit gezellige maar toch ook enigszins ranzige spookhuis. We gaan op weg naar Adelaide, de hoofdstad van South Australia. Bij Wellington nemen we het pontje over de Murray River en neem ik aan de overkant een foto van een dode boom vol met witte kaketoes. We vervolgen onze weg door wijnstreken en doen een bakkie op een terras in Strathalbyn met uitzicht op een strak onderhouden park. In de bomen hier zitten nog veel meer kaketoes. Het lijken wel sprinkhanen, het is gewoon een plaag! Nog voor de middag arriveren we in Adelaide. Het is zonnig dus eerst maar even naar Glenelg, het Zandvoort van Adelaide. Voor de mensen hier is het blijkbaar al herfst, want er ligt niemand op het strand. Even lekker relaxen op het terras van de Mac om vervolgens in het centrum voor 6 nachten in te checken in Hotel Grand Chancellor on Hindley. De auto kunnen we kwijt in de parkeergarage onder het hotel. De rest van de dag liggen we mooi bij het zwembad MET bubbelbad.

29 maart t/m 2 april: Adelaide
Famke wil dolgraag naar Adelaide Zoo. De enige reden hiervoor is dat ze verliefd is op Panda's en hier hebben ze de enige 2 Reuzenpanda's op het zuidelijk halfrond. Het zijn Wang Wang en Funi (dat bedenk je toch niet). Van een vriendelijke medewerkster begrijpen we dat ze voor 1 miljoen dollar per jaar van China worden gehuurd, waarbij de afspraak is dat China dat geld investeert in leefruimte voor panda's. Het zou me echter niet verbazen als de Chinezen dat geld weer uitlenen aan de Verenigde Staten zodat zij er op hun beurt weer wat mooi oorlogstuig voor kunnen kopen voor bijvoorbeeld een oorlog tegen Noord Korea. Kunnen die Panda's natuurlijk ook niks aan doen. Het verhaal is al zielig genoeg. Ze zijn door Australië geadopteerd na de verwoestende aardbeving in de provincie Sichuan in 2008. Hierbij zijn veel van hun vriendjes en familie omgekomen. Nu ga ik toevallig nog naar Sichuan. Eens kijken of ze het adoptiegeld een beetje goed weggezet hebben en de boel daar alweer een beetje aan kant hebben gemaakt voor ons.

We pakken de huurauto maar weer eens van stal, die hebben we tenslotte niet voor niks. We doen een rondje door de Adelaide Hills. Hier stikt het van de wijngaarden en hebben we zo nu en dan mooi uitzicht over Adelaide. Het Duitse dorpje Hahndorf is volgens iedereen hier een aanrader, maar voor ons is het weinig nieuws en bovendien te toeristisch. Het terras in Birdwood bevalt een stuk beter. Op de terugweg stoppen we nog even bij het voormalige Formule 1 stratencircuit. Het is nog steeds in gebruik, maar dan voor ander soort races, straatraces bijvoorbeeld...

De volgende dag rijden we een kleine 300 km naar het Innes National Park op het puntje van Yorke Peninsula, een schiereiland ten westen van Adelaide. We kunnen er tegen betaling met de auto doorheen rijden, dus dat is relaxed. We komen langs hoge kliffen, prachtige baaien met verlaten stranden, vuurtorens, zoutmeren met verlaten arbeiderswoningen die nu tot lodges zijn omgebouwd, we zien een restant van een scheepswrak en weer heel veel golfsurfers op Pondalowie Surfbreak. Vanaf het uiterste puntje moet je Kangaroo Island kunnen zien liggen, maar daarvoor is het zicht vandaag helaas onvoldoende.

Tsja en wat doen we de laatste dag in Adelaide. Niet zo bar veel eigenlijk. We hebben alles wel gezien. We hangen wat bij het zwembad van het hotel, maar echt zomer is het hier niet. Het regent zelfs af en toe. Mooi moment om een USB-stick te kopen om op de openbare computer in het hotel de 12 GB aan foto's en filmpjes veilig te stellen. Die kan Famke volgende week dan mooi alvast mee naar huis nemen.

3 t/m 9 april: Perth
We vliegen met een Airbus van Jetstar in 3 uur naar Perth. Hier is het 2,5 uur vroeger waardoor we een half uur later al aankomen. Op een of andere manier zit ik in een Airbus toch altijd wat minder ontspannen. Ook deze vlucht is weer hobbelig, het is druk en krap, de stoelen zitten voor geen meter en direct achter ons zit een batterij kinderen te gillen, te krijsen, te blerren en te schreeuwen dat de patrijspoorten er bijna uitvliegen. Desondanks landen we veilig in Perth, de hoofdstad van Western Australia. Gelukkig is het hier wel volop zomer, 29 graden en strakblauw. Zo hoort dat. We pakken een lijnbus naar het centrum en vragen daar aan een buschauffeur waar de bus naar Scarborough (waar we een hotel vlakbij het strand hebben geboekt) vertrekt. De chauf wijst ons de weg, maar besluit daarna om ons gewoon met zijn eigen bus mee te nemen, ondanks dat hij helemaal niet die kant op moet. Als je zegt dat je uit Nederland komt, heb je toch altijd een streepje voor of zo. Hij rijdt z'n vaste rondje om de kerk en als iedereen er uit is en z'n dienst erop zit, zet ie ons gewoon in privé tijd met de bus van de zaak nog even kilometers verderop bij het hotel af. Waar maak je dat mee. De rest van de dag liggen we lekker aan het strand aan de Indische Oceaan. Ik heb deze oceaan volgens mij nog nooit gezien, maar ik kan je vertellen: hij ziet er net zo uit als de Grote en de Atlantische.

Om de hoek van het Indian Ocean hotel zit een Thirsty Camel, een soort Mc-drive waar je vanuit de auto je biertje en sterke drank kunt halen, beetje vreemde combi maar er wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Gelukkig kun je er zonder auto ook een koud biertje halen.

Perth is een super ontspannen stad. Het is eigenlijk één grote buitenwijk met mooie vrijstaande huizen met in het midden een modern centrum en een duur ogend kantorendistrict. Ook hier is iedereen vriendelijk en behulpzaam en in de bus bedankt elke passagier die uitstapt de chauf. Wat dan wel weer raar is, is dat diezelfde chauf achter slot, grendel en tralies zijn werk moet doen en dat bij de eindhalte permanent een beveiligingsauto paraat staat. En alles wordt ook nog gefilmd. Dat is toch meer wat voor in Nederland zou je zeggen.
In het centrum zien we naast vele winkels en terrassen een pittoresk Zwitsers straatje en bij Kings Park bestijgen we de 300 treden van de Jacobs Ladder die wel heel erg populair is bij de lokale joggers. Bovenop hebben we een mooi uitzicht over de stad en de Swan River. Aan de rivier zit naast The Bell Tower de terminal waar de riviercruises vertrekken en de ferry naar o.a. Rottnest Island. Dit moet een prachtig eiland zijn, maar het kan volgens ons nooit mooier zijn dan wat we al hebben gezien, dus we slaan m toch maar over. Dit is dus het nadeel van zo'n reis. We hebben al zoveel moois gezien dat we elke potentiële excursie eerst kritisch bekijken voordat we hem eventueel gaan doen. De lat komt steeds hoger te liggen.
We nemen een kijkje bij het restaurant boven de terminal. Hier is het gezellig druk, maar het heeft ook wel wat van een besloten feest. Het blijkt een soort gaarkeuken van een Indisch spiritueel leider te zijn. Je kunt bij het buffet onbeperkt voer en drinken halen en dan mag je na afloop zelf weten wat je er voor wilt betalen. De opbrengst gaat naar een goed doel. Geniaal concept voor budget toeristen als wij.

Voor de rest doen we het lekker rustig aan en liggen we mooi op het enorme strand van Scarborough Beach. De laatste 2 dagen huren we nog een auto. Aangezien we straks allebei apart naar het vliegveld moeten (Famke 8-4 naar Amsterdam en ik 9-4 naar Hongkong), kost de transfer ons in totaal 80 dollar. Voor dat geld huren we dus mooi een auto die ik dinsdag op het vliegveld zal inleveren.

De auto halen we op in het centrum. Vanaf hier rijden we langs de Sunset Coast een stuk naar het noorden. Het ziet er hier echt fantastisch uit, mooie dorpen met dure huizen (waar bijna standaard naast de 2 auto's een dikke speedboot voor de deur staat), veel groen en witte zandstranden aan de blauwe oceaan. Daarna gaan we nog even naar Fremantle even ten zuiden van Scarborough. Ook een mooi en gezellig dorp.

En nu op naar Hongkong waar ik mijn collega Martin zal treffen. Hier blijven we 4 dagen en dan gaan we China in om vervolgens via Nepal en Dubai maar weer eens een keer terug naar huis te gaan.