Patagonië

8 t/m 10 februari
Toch bijzonder dat het mogelijk is om met iemand in een grote stad 12000 km van huis af te spreken en dat dit ook nog eens exact volgens plan verloopt. Terwijl Wout en ik onze roes nog liggen uit te slapen, meldt Famke zich via de telefoon van de roomservice. Gaaf! We ontbijten met z'n drieën; ze doen er in het Reino del Plata hotel gelukkig niet moeilijk over. Uiteraard is ook Famke enthousiast over onze jacuzzi, zeker na zo'n lange vlucht, dus we relaxen wat op het dakterras en struinen 's middags een beetje door de stad. Na een laatste proost vertrekt Wout om 19.00 uur als een diplomaat in een dikke slee met geblindeerde ramen naar het vliegveld voor de reis terug naar Amsterdam. Ik heb de stad inmiddels wel zo'n beetje gezien, maar Famke nog niet, dus deze dagen huren we een fiets en laat ik haar de highlights nog even zien. Famke is met name enthousiast over de begraafplaats waar Evita Péron begraven ligt en kan hier maar geen genoeg van krijgen... het is maar waar je blij van wordt. Wat ons verder nog opvalt is hoe gevoelig het onderwerp Falkland-eilanden ('Islas Malvinas') hier ligt: verspreid door de stad vind je diverse monumenten opgedragen aan de slachtoffers van de oorlog in 1982 en tot op de dag van vandaag heeft Argentinië, om die reden, geen ambassadeur in Groot-Brittannië. De Argentijnen zijn boos. Waar ze overigens wel weer blij van worden is het onderwerp Máxima. De kiosken liggen vol met glossy's waar Máxima fier op de voorpagina prijkt.

11 februari
De Airbus van LAN waar we vandaag mee naar El Calafate moeten vliegen, staat er een beetje armoedig bij. Hij heeft een lekke pijp en er hangt van alles aan en uit wat ik nog niet eerder bij een vliegtuig heb gezien. Het grondpersoneel staat er ook maar een beetje bij en kijkt er naar alsof ze het ook allemaal niet weten. Gelukkig staat er 2 uur later een beter vliegtuig voor ons klaar zodat we alsnog naar Patagonië gaan! Dit vliegtuig zag er weliswaar betrouwbaar uit, de vlucht van 3,5 uur gaf echter minder vertrouwen. Ik heb nog nooit zo turbulent gevlogen. Op een of andere manier vond de piloot het een leuk idee om precies in de bovenste rand van de hoge bewolking te vliegen, waardoor zelfs de stewardessen om de haverklap hun Zweedse band moesten aanhalen en het vliegtuigvoer weer es door de hele cabine vloog. Een half uur voor de landing werden we door deze Topgun-piloot bedankt voor het vertrouwen in LAN en graag tot ziens. Tot ziens?! Zet dat ding eerst maar eens veilig aan de grond dacht ik. Het is m nog gelukt ook...
Argentijns Patagonië, tsja, wat moet je ervan zeggen. Vanuit het vliegtuig ziet het er woest en onontgonnen uit. Bergen, heuvels, blauwe meren en groene rivieren. Net even anders dus dan Buenos Aires en de ruilverkaveling daar direct ten zuiden van. Qua temperatuur doen we een stapje terug, 23 graden en een klein zonnetje, het voelt hier als lente, ook wel weer eens lekker! Vanaf het vliegveld laten we ons in een busje door de plaatselijke headbanger en z'n kornuiten, onder het genot van een ontspannen speedmetal achtergrondmuziekje, naar El Calafate scheuren. We overnachten in het door vrienden van vrienden aanbevolen hostel Amancay Patagonico. Geen woord van gelogen, wat een relaxed onderkomen en vooral, wat een supervriendelijke ontvangst! De gastheer is ranger geweest in het om de hoek gelegen nationale park Los Glaciares dus de eerste tips over de omgeving zijn binnen. We willen graag in dit hostel terugkeren na ons bezoek aan Chili, maar dan blijkt er een festival in het dorp te zijn en is alles volgeboekt. De vrouw des huizes weet desondanks wat voor ons te regelen bij een bevriende familie. Het kan maar geregeld zijn!

12 februari
Vanochtend halen we de in Nederland geregelde huurauto op. Uiteraard zijn we voor de goedkoopste categorie gegaan, maar we krijgen een gratis upgrade, een verlaagde Fiat Sienna 1.4 mpi Sport met contra-roterende plastic wieldoppen en een tennisbal op de trekhaak. In vergelijking met de eerder gereden Chevy best een ruime bak. Hier kan onze bagage wel in de kofferbak zonder dat de achterbank hol staat. De upgrade mag dan gratis zijn, de douanepapieren om met deze kekke bak de Chileens grens over te mogen, zijn dat niet. Het uitprinten van dit standaard document moet blijkbaar door een Moszkowicz achting persoon gebeuren en kost daarom maar liefst 60 euro. Veel alternatieven zijn er niet: betalen dus. Nog een kleine verrassing: omdat het in Patagonië stevig kan waaien, behoort het kapot waaien van de portieren en het omwaaien van de auto tot het eigen risico. We worden geadviseerd de auto altijd met de neus naar de wind te parkeren. 'Wat overdreven allemaal, we komen toch uit Holland', denken we nu nog... Voor vertrek regelen we nog even de Big Ice Trekking voor 21-2 op de Perito Moreno gletsjer om de hoek. De NMA kennen ze hier blijkbaar niet, want deze monopolistische organisatie rekent hiervoor het schaamteloze bedrag van 160 euro pp, lunch niet inbegrepen. Het is een beetje als Ronald en Frank de Boer op 538: 'Poco trabajo mucho dinero'. Geld maakt niet gelukkig, maar gelukkig maken ze wel geld, anders hadden we dit niet kunnen aftikken. Daarna maar weer op een houtje bijten dan.
We geven de Fiat de sporen en sturen aan op Puerto Natales in Chili. De Ruta 40 in het noorden was een beruchte, hier in het zuiden blijkt ie zowaar te zijn geasfalteerd. Het in de douanepapieren geïnvesteerde geld, betaalt zich uit bij de grens. We komen, op wat bureaucratisch papiergedoe na, Argentinië vrij makkelijk uit. We dachten nu in Chili te rijden, maar dat bleek niet zo te zijn. De Chileense grens komt pas circa 3 km na de Argentijnse. Van wie is die tussenstrook dan... Geen idee. De douane hier doet wat ingewikkelder. De Chilenen zijn namelijk als de dood voor fruit, groente en bloemen die mogelijk de grens over 'gesmokkeld' worden. We moeten wat formulieren invullen en onze auto wordt doorzocht op verboden middelen. En jawel, ze vinden er één. De salami die Famke had gekocht voor de lunch onderweg mag het land niet in. Gelukkig mag het wel ingevoerd worden als het in je maag zit. En aangezien Famke het zonde vindt om het te laten vernietigen, werkt ze alles onder toeziend oog van 2 douaniers naar binnen. Je had die gasten moeten zien kijken, mooi tafereel.
Het dorpje Puerto Natales ligt er best aardig bij. De huizen zijn kleurrijk en het ligt aan een fjord met mooi blauw water. Het doet denken aan Alaska, althans aan de plaatjes daarvan. Het zoeken naar een hostel blijkt niet moeilijk, het stikt ervan en de tweede is een schot in de roos. In hostel Mary kunnen we terecht voor 12 euro pppn inclusief ontbijt en het zijn nog aardige rakkers ook, hoewel er wel een enorme nicht tussen zit. Die bestaan ook in Zuid-Amerika blijkbaar.

13 februari
Vanaf vandaag willen we 3 dagen naar het nationaal park Torres del Paine en daar overnachten, maar uiteraard niet tegen elke prijs. Op internet kunnen we zo snel even geen fatsoenlijke overnachting in het park vinden voor minder dan 300 dollar per nacht. Goedkoper kan wel, maar dan moet je je eigen tent meenemen. We besluiten eerst maar eens in het dichtstbijzijnde dorpje (Cerro Castillo) buiten het park te kijken. Volgens de Trotter en de locale VVV zijn hier maar liefst 2 hostels die niet via internet zijn te boeken, dus als we mazzel hebben... Beide hostels zijn grote vrijstaande huizen en zien er van buiten prima uit. Ze blijken echter allebei verlaten, hoewel ze er wel bewoond uit zien. Bij één van de hostels lopen we om het landhuis heen om te kijken of er volk is. De enige die ons verwelkomt is een hond van het type Lassie die blij lijkt eindelijk weer eens mensen te zien. Via een paar openstaande ramen, waardoor de vitrages naar buiten waaien, zien we dat het mooi is ingericht en het lijkt alsof de tafels net zijn afgeruimd. Er is ook een mooie zithoek met een open haard. Maar er is echt niemand. We spreken de buurman nog even kort, maar deze man is bijna niet te verstaan. Wat we eruit opmaken is dat de uitbaters van het hostel zijn vermoord, maar dit kan ook onze fantasie zijn geweest. We besluiten bij dit spookhuis te vertrekken met de gedachte dat we, als het nood geeft, altijd nog via een raam naar binnen kunnen klimmen voor een gratis overnachting in een keurig opgemaakt bed, alleen misschien dan wel met een paar lijken in de kast.
Op aanraden van de VVV rijden we een paar kilometer terug richting Puerto Natales en boeken voor komende nacht toch maar een mooi maar duur Alpenhotel (Tres Pasos) langs de weg. Desnoods slapen we de volgende nacht wel in de auto in het park. Torres del Paine is een 240.000 hectare groot park dat op de werelderfgoedlijst staat van Unesco. We rijden het park binnen en het valt ons op dat het er wemelt van de guanaco's (een soort lama's) en condors. Je moet nog oppassen dat je niet zo'n lama aanrijdt. Dit geldt in iets mindere mate ook voor vossen en nandoes. Om een puma, wolf of wilde bergkat aan te rijden, moet je echt je best doen. Ik heb ze namelijk niet gezien, maar ze schijnen er wel te zitten. De wegen bestaan uit puin, maar zijn als je niet al te hard rijdt goed te doen. Het landschap is bizar mooi. Langs de route hebben we uitzicht op schitterende bergen, gletsjers, rivieren, blauwe en groene meren, watervallen en natuurlijk de 3 Torres waar het park zijn naam aan dankt. Dit zijn 3 puntige rotsen met een hoogte van een kleine 3000 meter en goed zichtbare kleurverschillen door het verschil in type gesteente. Het gebergte staat los van de Andes. Ook het weer is bizar. Zo lijkt het lente met zon en een aangename temperatuur en zo is het weer steenkoud in een storm met hagel, regen en onweer. Ongelofelijk hoe op één dag alle seizoenen voorbij kunnen komen. We rijden langs camping Pehoé en zijn toch nieuwsgierig naar de prijs voor een overnachting in een refugio (berghut). Dit blijkt ten opzichte van de internet prijzen mee te vallen, 75 euro per nacht inclusief ontbijt in het restaurant met uitzicht op de Torres. Dus deze boeken we voor morgen, je moet toch een keer wakker zijn geworden in een nationaal park en dan hoeven we ook niet armoedig in de auto te slapen. We rijden verder tot aan Lago Grey en vergapen ons vanaf het terras van een café-bar-dancing aan de gigantische helblauwe ijsblokken die in het meer drijven. Aangezien het al bijna donker wordt, besluiten we om hier morgen of overmorgen meer van te gaan bekijken. In hotel Tres Pasos eten we bij de open haard een heerlijke steak van een van oorsprong blijde (maar een inmiddels iets minder blije) Andesscharrelkoe.

14 februari
Valentijnsdag, maar de vrouwen zijn mij blijkbaar vergeten.... niet één kaart in de bus ;). Na het heerlijke ontbijt moeten we terug naar Puerto Natales om te tanken. Een Indycar als de onze slurpt toch aardig wat gelode superbenzine en in of bij het park kun je helaas niet tanken. Het komt Famke niet verkeerd uit, want nu kan ze ook zonder ruzie met mij te maken haar bij hostel Mary vergeten onbetaalbare nachtcreme van Olaz ophalen. Gelukkig voor haar had de huisnicht m nog net niet zelf geconfisqueerd, maar hij stond wel al op op z'n nachtkastje... Gelijk maar gereserveerd voor morgen, al is het maar ter compensatie van de dure overnachtingen. Terug naar Torres del Paine nog even stoppen bij Tres Pasos, want daar zijn we ons rijk gevulde lunchpakket vergeten, lekker bezig hoor haha! We gaan via een andere ingang het park in en hebben ons voorgenomen om vandaag een enorme hike te maken naar de Mirador van de Torres. Op weg hier naartoe trekt alles echter dicht en begint het enorm te regenen. Stiekem vinden we dat niet heel erg, want nu hoeven we ons niet in te spannen en kunnen we lekker lui in de auto blijven zitten. Uiteindelijk is een auto daar toch voor bedoeld. We toeren naar Lago Azul en de Salto Chico, een kleine waterval. Wat verder weg van de Torres is het gelukkig droog dus we doen nog een kleine wandeling en nemen daarna onze intrek in onze refugio op camping Pehoé. De sanitaire voorzieningen bevinden zich in een separaat gebouw, maar we hebben wel een eigen potkachel en goeie bedden. Famke is gek op vuur en warmte dus die is de hele avond zoet met fikkie stoken en het in de kachel smijten van blokken hout. Goed dat ze dat tot de kachel beperkt, want de parkbeheerders zijn als de dood voor vuur. Het park staat namelijk vol met borden 'verboden fikkie te stoken'. Niet zo heel raar, want de campingbaas weet ons te vertellen dat een groot deel van het park in december 2011 is afgefikt. We vonden de bomen er al zo zielig zwartgeblakerd bij staan... is dat ook weer verklaard. Diezelfde campingbaas beweerde trouwens de volgende morgen dat ie een puma bij ons voor de hut heeft gespot. Jammer dat ie niet effe gebeld heeft, ik had m graag een aai over z'n bolletje gegeven.

15 februari
's Nachts nog even de ongelooflijk heldere sterrenhemel bekeken, maar we worden 's ochtends toch weer wakker met regen en kou. Toch zorgt dit wel voor een gezellige en knusse sfeer op de camping. Zoals gezegd zouden we nog teruggaan naar de ijsblokken van Lago Grey. Nou bij deze, en wat denk je, het trekt open en ineens is het weer lente! Wat een bonus. De brokken gletsjerijs zijn nog heller blauw dan helblauw en ook de gletsjer zelf is in de verte weer zichtbaar. Ook de bergen en de Torres komen weer tevoorschijn. Hier lag gisteren nauwelijks sneeuw op maar alles is nu helemaal wit, ongelofelijk hoe alles er na één nacht weer heel anders uit kan zien. We doen nog even een terrasje bij een hotel op een eilandje in Lago Pehoé en genieten van het sprookjesachtige uitzicht: zon, helderblauw water, groene en witte bergen en een blauwe hemel, wat is de wereld toch mooi.... Daarna wandelen we naar de Salto Grande (de grote waterval) om daar vandaan weer rennend naar de auto terug te keren want, je raadt het al: storm, hagel, regen en onweer. Mooi moment om het park te verlaten en de huisnicht van hostel Mary onze vuile was te laten doen. En om de zoekgeraakte zonnebril van Famke daar weer in de tas te doen, want die had ze blijkbaar omgewisseld voor de vergeten nachtcrème....

16 februari
Vandaag gaan we naar Punta Arenas, een stadje nog verder in het barre zuiden van Chili. De huisnicht heeft daar voor ons een mooi hostelletje weten te regelen. Onderweg bezoeken we de Seno Otway pinguïn kolonie in een landschap dat doet denken aan de duinen bij Schoorl aan Zee. Volgens de boeken zouden hier zo'n 10.000 pinguïns van het merk Magalhães leven, maar wij zien er maar een stuk of 50, vrijwel allemaal jongen. Om de overige 9.950 pinguïns te zien, moeten we wachten tot ze terug komen van hun visjacht in de Pacific. We zien er na een tijdje inderdaad een paar het strand op komen waggelen, maar we hebben geen geduld om ze allemaal af te wachten, ze zien er tenslotte toch allemaal hetzelfde uit. Desondanks erg leuk om er een paar in het wild gezien te hebben. We vervolgen onze weg naar Punta Arenas via de 'Ruta del Fin del Mundo' naar het einde van de wereld. Zelfs de Andes houdt het hier voor gezien en het wordt hier al het Antarctica van Chili genoemd. Het is koud en winderig en het wordt hier pas tegen middernacht donker dus dat klopt dan wel. En wat een uitgestrektheid hier weer; ook hier kun je een uur rijden zonder iemand tegen te komen. En dan het uitzicht op de zee armen met het woeste water, geniaal. We realiseren ons dat we allebei nog nooit zo zuidelijk zijn geweest. Het hostel in Punta Arenas is er één van het type gevangenis en wordt gerund door een vrouwelijke dictator uit Kroatië. De stad schijnt trouwens sowieso vol te zitten met ex Balkan-oorlog volk. Blijkbaar voelen zij zich hier wel thuis, beetje ruig doen. Hoe dan ook, de vrouw van generaal Mladic heeft de regie strak in handen. Vanaf haar troon in het commandocentrum bedient ze electronisch de poort en de voordeur en bekijkt ze de camerabeelden. Tussendoor schreeuwt ze naar haar personeel als ze weer eens te langzaam vegen of de tafels niet snel genoeg afruimen. Echt knap is ze trouwens niet, een pop van een kilootje en een jaar of 100 met een centimeter of wat make-up op haar gezicht. Met of zonder benen, ik heb haar in ieder geval niet zien staan of lopen. Maar gezien haar verleden zou dat best wel eens zonder kunnen zijn. 's Avonds eten we wat in La Luna, waar ze de helft niet op de rekening zetten, mooi stadje hoor!

17 februari
Vandaag gaan we eens kijken of onze wagen het ook op de langere afstanden volhoudt. We rijden van Van Punta Arenas in Chili naar El Chaltén in Argentinië, een afstand van bijna 700 kilometer. Volgens de routebeschrijving een rit van 10,5 uur maar wij weten m in 8 te doen. We rijden door een eentonig steppe landschap dus daar missen we niets aan als we er wat harder doorheen scheuren. Wel is het wat lastig om met windkracht 10 de auto op de weg te houden. Hij mag dan wel verlaagd zijn, stabiel is ie niet. Met spierpijn in de armen komen we 's avonds aan in El Chaltén, een toeristisch Alpendorpje van ongeveer 500 inwoners (en dat pas sinds 1985 bestaat) tussen besneeuwde bergen midden in de Andes. Hier kijken ze niet op een gletsjer meer of minder. Gelukkig waait het hier wat minder hard en is het ook wat warmer dan in Punta Arenas.

18 februari
Aangezien we in een wandeldorp zijn beland, ontkomen we er niet aan de stoute wandelschoenen aan te trekken om een flinke hike te doen. Van het woord 'flink' is niets gelogen, want we presenteren het om van 11.30 tot 17.30 uur vrijwel non-stop te lopen. De eerste hike naar een waterval (Chorillo del Salto) is nog redelijk vlak, maar daarna gaan we de hoogte in. We bestijgen een berg naar een mirador met prachtig uitzicht op het Fitz Roy massief en verschillende gletsjers. Alleen een beetje jammer dat de hoogste toppen zich in de wolken bevinden. Op zich wel apart om te bedenken dat de hoogste toppen zich hier op zo'n 3400 meter bevinden, terwijl we tijdens de Salar tour over hoogvlaktes scheurden die hier nog eens een kilometer boven liggen. We lopen langs de Laguna Capri (was dat vroeger niet een model van Ford) terug. Een aardig meertje, maar we hebben inmiddels mooiere gezien. We compenseren de verloren energie met een lomootje van 400 gram en, vooruit, weer es een litertje koude Quilmes, want sinds Woutje weg is, schiet dit er nog wel eens bij in. Ik weet eigenlijk niet of dit komt omdat ik nu met een vrouw op pad ben of dat dat Wout z'n invloed was...

19 februari
Eerst even verhuizen naar een ander hostel, want als je in korte tijd wat van de wereld wilt zien, zit je natuurlijk niet 3 dagen achter elkaar in hetzelfde hok. De ware reden is dat het huidige hostel voor vandaag al andere reserveringen had staan. Het nieuwe hostel lijkt meer op een omgebouwde lama schuur, maar de kamer is verder prima. Getraind als we zijn, hebben we geen spierpijn van de marathon van gisteren, dus we plannen gewoon weer een nieuwe hike. We rijden via een grindpad dat parallel aan de rivier is aangelegd 40 km het dorp uit naar Lago Desierto. Het is onbewolkt, dus de uitzichten zijn weer weergaloos. Ook de Fitz Roy (vernoemd naar de kapitein van de Beagle) is nu helemaal te zien. Bij het blauwe meer aangekomen zien we een paar gasten met hengels en waadpakken in de rivier staan. Het water is zo helder dat je de vis er volgens mij zo uit kunt pakken, maar dat zal wel te simpel gedacht zijn. Het pad dat we volgen, loopt na 300 meter dood op een mirador. We genieten in het zonnetje van het uitzicht op 4 gletsjers en vinden het qua lopen eigenlijk wel goed zo. Na een paar uur rijden we terug naar El Chaltén en observeren tot laat vanaf een terras het uit de bergen terugkerende, uitgeputte wandelpubliek.

20 februari
Bij de lama schuur blijkt het ontbijt niet te zijn inbegrepen. We scoren een ontbijt op hetzelfde terras als waar we gisteren een afzakkertje hebben gehaald. Voorafgaand aan de terugrit naar El Calafate doen we nog een hike naar Mirador de los Condores (geen condor te zien, maar wel weer een mooi uitzicht op de bergen) en de Mirador de las Aguilas met uitzicht op het Lago de Viedma en de enorm uitgestrekte vlaktes daar omheen. In El Calafate weten we eigenlijk niet meer welk hostel er nou voor ons was geboekt, dus we gaan eerst even langs bij die supervriendelijke mensen van het Amancay hostel waar we vervolgens natuurlijk niet meer wegkomen, want ze willen dolgraag weten waar we allemaal zijn geweest en wat we allemaal hebben gezien. Uiteindelijk wijzen ze ons de weg naar hostel Yamile aan de andere kant van dit drukke dorp aan het Lago Argentino. De kamer is super, alleen is de uitbater een chagrijn eerste klas en zo realiseer je je dat een hartelijke ontvangst toch ook niet onbelangrijk is. Het is al avond dus we dumpen snel de spullen en rijden naar de Perito Moreno gletsjer in het nationaal park 'Los Glaciares' om vanaf de balkons brokken ijs in het meer te zien vallen. Wat we alleen niet wisten, is dat we een dikke intree moeten betalen. Aangezien we hier morgen die veel te dure gletsjertour gaan doen (waarbij ook de intree niet is inbegrepen, je kunt tenslotte niet alles verwachten), besluiten we onverrichter zake terug te keren en dit morgen nog eens over te doen.

21 februari
We stappen om 6.30 uur in de auto voor poging 2 van de balkonscène. De weg er naar toe ligt bezaaid met hazenlijken en we kunnen helaas niet voorkomen dat er bij ons ook één onder de wielen loopt. Het goeie nieuws is dat we er met gevaar voor eigen leven ook een paar hebben weten te sparen en dat de roofvogels er een makkelijke drive-inn maaltijd aan hebben. Die zitten in groepen van 20 in de boomtoppen te wachten tot ze weer een vers lijk van de weg kunnen plukken. We zijn de eersten in het park en zien vanaf de balkons (wat een doolhof aan looproosters, mooi projectje van Dejo) bij opkomende zon 2 stukken ijs ter grootte van een huis in het meer lazeren. Wat een spektakel en wat een vloedgolven! De gletsjer klinkt als oorlog. Om de haverklap breekt en valt er wel iets, ook inwendig waar niets van te zien is, maar dat geluid echoot dan wel op de balkons. Om 10.30 uur melden we ons bij de haven voor de Big Ice tour. We varen met een mannetje of 30 (30x160 euro, wie is er nou gek) in 10 minuten, voor de gletsjer langs, naar de overkant en lopen met 2 gidsen en 2 artsen (zo gevaarlijk is het nou) langs de gletsjer in ongeveer een uur naar het punt waar we de gletsjer op gaan. Hier krijgen we stijgijzers onder en vervolgens lopen we bijna 4 uur over de gletsjer. Wat een ongekende wereld is dit, zo supervet en indrukwekkend, dit moet je meemaken en dit ga ik dan ook niet proberen te beschrijven. Volgens de gidsen hebben we ook nog es een unieke dag qua weer; volgens die gasten is het zelden zo zonnig en windstil als nu, dus de mazzel is blijkbaar weer aan onze zijde. De gletsjer is 30 bij 5 km en op sommige plaatsen 500 meter dik. Een aardig brokkie ijs dus. Wat ook wel bijzonder is, is dat deze gletsjer niet kleiner wordt en dat de uitloop zich bijna op zeeniveau bevindt. De hoeveelheid ijs is zo enorm en zo compact, dat het niet eerder smelt dan op zeeniveau. Aan het einde van de middag keren we met de boot terug. Met een glas whisky (met gletsjerijs) in de hand krijgen we nog een bonusronde voor de gletsjer langs, maar we zien helaas geen flatgebouwen meer vallen. Dit zien we wel als we nog een uurtje vanaf het balkon kijken. Een mooie afsluiter van een indrukwekkende dag. Alleen de auto nog effe aftanken en inleveren. Die rakkers zijn scherp, want ze merken op dat er een door ons veroorzaakte scheur in de voorbumper zit. Waarschijnlijk het gevolg van de aanrijding met de haas. Gelukkig hebben we geen eigen risico, dus de reparatiekosten zijn niet voor ons. In totaal hebben we er 2700 km op de teller bij gezet. En trouwens ook wel fijn dat de deuren er niet zijn uitgewaaid en dat we niet zijn omgerold.

22 februari
Het is bewolkt dus dit bevestigt maar weer wat voor mazzel we met de gletsjer tour hebben gehad. We checken om 10.00 uur uit en lummelen wat in de lobby en lunchen in het dorp tot we om 14.00 uur worden opgehaald voor de vlucht naar San Carlos de Bariloche, het Zwitserland van Argentinië. We vliegen in een Boeing van Aerolineas Argentinas stipt op tijd en zonder turbulentie 1500 km naar het noorden. Daar kan LAN nog wat van leren. Blijkbaar is de in de buurt van Bariloche liggende actieve vulkaan weer wat tot bedaren gekomen, dus ook daarvan geen roet in ons eten. In Bariloche delen we de taxikosten met een Duitser (uiteraard laten we hem iets meer betalen) en belanden in een waar backpackers hostel. We zien Bariloche als een noodzakelijke tussenstop op weg naar Pucón en Santiago in Chili, dus we willen hier zo snel mogelijk weer weg. We doen 's avonds een verwoede poging om een bus naar Chili te reserveren. Dit kan alleen op het busstation buiten de stad, dus we kopen bustickets om daar bustickets te kunnen kopen. Helaas zijn de kaartverkopen net gesloten. Morgen dan maar weer nieuwe bustickets kopen om bustickets te kopen.

23 februari
We slaan het ontbijt over om vroeg op het busstation te zijn. Het heeft wat voeten in de aarde maar het lukt ons om voor 25-2 bustickets te reserveren naar Santiago (via Osorno en Pucón). Om ze daadwerkelijk te kopen, moeten we echter pinnen en dat kan alleen in de stad (creditcards accepteren ze niet). Handige lui hier hoor. Famke redt de boel met een reserve stapel dollars en aangezien ze daar gek op zijn, krijgen we nog een gunstige koers toe en scoren de tickets voor 60 euro pp. Niet duur voor een rit van ruim 1100 km in een touringcar met alles erop en eraan. Het enige minpunt is dat we nu verplicht 3 nachten in dit stadje moeten blijven. Hadden we het maar eerder moeten regelen. Trouwens, het is ook wel weer eens lekker om even geen moetjes en doe-dingetjes te hebben. 's Avonds worden we uitgenodigd om in de kelder van dit backpackers paradijs aan te schuiven bij het pizza&bier festijn. Gratis pizza en bier voor weinig. Goed tijdverdrijf. En ondanks dat ik weinig met backpackers heb, doen we toch wat leuke contacten op en krijg ik van een Amerikaan nog wat bruikbare tips voor de reis in China. Deze dude heeft daar 5 jaar gewoond en er veel gereisd en gezien, dus bruikbare informatie uit de eerste hand.



Ik ben nu bijna 6 weken op reis (ik ben nog nooit zo lang achter elkaar op vakantie geweest) en ik moet zeggen, dit bevalt me prima. Zomaar even wat dingen die mij opvallen:

De zon staat hier in het noorden en gaat dus van rechts naar links (raarrrr). De uitdrukking 'met de noorderzon vertrekken' bestaat hier denk ik niet.

Ook de schijngestalten van de maan zijn hier net andersom.

Je ziet hier geen vliegtuigstrepen in de lucht.

Er zijn hier niet alleen weinig mensen (behalve in Buenos Aires), er zijn gelukkig ook weinig toeristen en al helemaal weinig Nederlanders. De toeristen die we tegenkomen, zijn meest Amerikaans, Braziliaans, Engels, Duits en Frans.

Argentijnse peso's zijn voddengeld, met uitzondering van de briefjes van 100. Bij de Chileense peso's kunnen er wel 3 nullen af.

Elke dag uit eten bevalt prima.

De helft van Buenos Aires en Salta bestaat uit parkeergarages.

Bij graafwerk zullen ze hier geen kabels kapot trekken aangezien ze allemaal minstens 5 meter boven de grond hangen.

Het stikt overal van de zwerfhonden.

Geen borden bij het ontbijt dus eet maar van de tafel.

Het is niet heel raar als je om middernacht op een terras gaat zitten om uitgebreid te dineren.

Alleen maar oploskoffie en dat terwijl we zo dicht bij de bron van koffiebonen zitten.

In het zuiden van Chili zijn ze gek op crossbanen.

In Argentinië zijn bijna geen treinen. Als alternatief hebben ze goedkope maar o zo luxe bussen die door heel Zuid-Amerika rijden.

De staat van je auto doet er niet toe; het maakt ook niet uit of je wel of geen kentekenplaten hebt en of je door de voorruit kunt kijken. Het enige dat de Argentijnse politie vanaf 300 km voor de grens wil weten of je er wel of niet overheen zult gaan en waar je dan precies naar toe gaat en of je wel of niet terugkomt en als je uit een ander land komt waar je dan precies bent geweest en wat je hier komt doen. Paranoia?

Ik heb nu bijna 1900 foto's gemaakt.... thuis maar een zootje weggooien.